We hebben eventjes gedacht vorige week dat Dochter op zoek zou moeten gaan naar een nieuwe hobby. ’t Kind, ocharme, is namelijk nogal slecht gevallen met een paard. En we benadrukken hier dat het paard is gevallen met Dochter er nog op. Ze is er niet van gevallen, dat vindt ze heel belangrijk. En het was ook niet tijdens het springen. Maar ze is gevallen dus. Achterover. Ze heeft daarbij haar bovenarm gebroken. Die is ondertussen al weer chirurgisch in elkaar gezet. Met dank aan de fantastische doktoren en de verplegende teams van het ziekenhuis in Torhout steekt er nu een 27cm titaniumvijs in haar frêle armpje die de binnenste brokstukken aldaar wat bijeen houdt. Ik doe het hier allemaal frivoler klinken dan het is natuurlijk. Ze heeft zoveel pijn gehad. En nog. Maar het gaat al beter… We houden de moed er in.
We hebben dus eventjes gedacht dat Dochter een nieuwe hobby zou moeten zoeken. Plots komen tweeëneenhalf dag per week vrij die ze anders in de manege doorbracht. En de paasvakantie komt plots ook helemaal open te liggen. Misschien kan ik leren piano spelen met één hand, dacht ze terwijl ze Broer klankskes zag maken op het keyboard. Dat zal misschien makkelijker gaan dan tandpasta op een borstel doen of eenhandig WC-papier onder controle houden, ook een sport op zich. Maar zover zal het wellicht niet komen. Dochter heeft niet echt het muzikaal talent dat Zoon heeft. Ze heeft bovendien andere dingen te doen. Kine. Bijvoorbeeld. En tanden poetsen. En naar de wc gaan. En binnenkort als ze weer beter is, gaan we samen allemaal leuke dingen doen waar we anders geen tijd voor hebben. Een dagje shoppen in Maasmechelen Village. Een nieuwe zetel kiezen in Ikea. Een toertje doen met de trein. Op reis gaan. En eens we heel ons to do lijstje doorlopen hebben, zal ze wel opnieuw op het paard mogen, hopen we.
***
Met alle commotie van de voorbije dagen zouden we nog vergeten dat woensdag de vasten is begonnen. Op moment van schrijven zijn we dag 6 van onze 40 dagen zonder alcohol. Dag 2 heb ik heel veel stress gehad. Een stevige apero in mijn zetel zou me de avond dat mijn kind geopereerd werd en ik haar alleen moest achter laten in een vreemd ziekenhuis – waar ze in weliswaar in heel goede handen was – heel hard gesmaakt hebben, maar opgeven zit niet in onze aard. Dus hebben we doorgebeten en zijn we sinds dag 2 moeiteloos verder op pad gegaan en is er op dag 6 zelfs geen stress meer te bespeuren. Alleen maar één bezorgdheid en één wens. Dat Dochter heel, heel gauw terug genezen is.
