Ik doe niet aan goede voornemens in 2021. Niet dat ik dit jaar niet wil vermageren, meer wil sporten of gezonder wil eten. Niet dat ik geen plannen wil maken om naar Bretagne te gaan en Oostenrijk, of Denemarken. Het is dat ik me er heb bij neergelegd dat er niet te plannen valt.
Ik hoor je al denken dat dit gelaten of passief klinkt. Het tegendeel is waar. Het is een nieuwe attitude, één die enorm veel rust in mijn leven heeft gebracht.
In den beginne der Coronaperiode heb ik me namelijk enorm veel geërgerd. Aan de niet-steek houdende maatregelen, aan de niet-steek houdende agressieve reacties die deze bij vele mensen teweeg bracht. Aan de mensonterende manier waarop onze oudjes in de rusthuizen werden geïsoleerd. Aan de sluiting van de horeca. Twee keer. Aan de manier waarop we continu met niet-steek houdende statistieken in een angstdwangbuis werden en worden gestopt. Aan het totale gebrek aan respect voor de organisatoren van events en cultuur, voor de artiesten en voor de hen omringende technici. Ik heb me zoveel geërgerd dat het zowat overal pijn deed.
Het beste advies dat ik de voorbije maanden las, is deze. ‘Luister tien minuten per dag naar corona-nieuws en zet die dan uit. Houdt u ver van alle corona social media commentaar. En kom uit uw kot.’
Dus luister ik meer naar Spotify dan naar de radio. Heb ik al meer ‘vrienden’ geblokkeerd dan toegevoegd. En heb ik mijn wandelactiviteiten uitgebreid. De overgebleven ‘vrienden’ kunnen deze naar hartelust volgen op mijn social media.
Negeer ik daarmee corona? Belange niet. Ik heb het een plaats gegeven. Ergernis en machteloosheid zijn immers slechte raadgevers. En zelfs als je (nog) niet fysiek geveld bent door corona en niet in de zorg werkt, moet je deze ziekte overleven.
Dit gezegd zijnde, geniet ik momenteel van het rustigste begin van een nieuw jaar dat ik ooit heb gekend.
Ben zo zen dat zelfs Trump me niet uit mijn evenwicht weet te brengen.
Christel Bedert 