Een grap draag je met stijl. Je staat recht en knikt. Je kijkt de zaal rond en lacht. Je ondergaat en geeft het publiek de katharsis die het nodig heeft.
Er was een tijd dat het fysiek beschermen van je deerne een toonbeeld van mannelijkheid was. Ik denk spontaan aan Robin Hood. Ik denk aan de duels waarbij menig minnaar het leven liet. En het cafégevecht dat ik ooit eens meemaakte. Ik voelde me belachelijk trots. Als ik er vandaag op terugkijk alleen nog belachelijk. Van een man verwacht ik anno 2022 meer stijl.
Will Smith heeft zich geout als omhooggevallen ventje. Zoals bij zovelen die ofwel met te veel geld geboren zijn, ofwel disproportioneel veel betaald worden voor wat ze doen of zelfs niet doen, heeft dit bij Will Smith geleid tot de creatie van een leefwereld waarin hij omringd wordt door aanbidders. Alles wat hij doet, wordt bejubeld als fantastisch en great. Zijn ver gevorderde staat van bejubbeldheid heeft geleid tot het zich bevinden in een in zichzelf gelovende vorm van verhevenheid. Weg van alle realiteit. Weg van alle van zelfkritiek. Weg van het aanvaarden van alle kritiek op diegene die hem dierbaar is.
Het is niet plezant om een grap te ondergaan waar je nog niet klaar voor bent. Het pijnlijke voorval met de klap op de Oscaruitreiking heeft duidelijk gemaakt dat Will Smith niet klaar is met de ziekte van zijn vrouw. Ik heb het filmpje nog eens bekeken. Een zaal vol Oscar genomineerde en hooggeplaatste dudes uit de filmwereld. Een comedian die wordt betaald om met de de genodigden te lachen. Een comedian die zich op voortreffelijke wijze van zijn job kwijt. Ik heb geen misplaatstheid in de grap ontdekt. Integendeel. Een prachtige kale vrouw benoemen als GI Jane schrijft haar haar kracht toe. Vrouw, je mag dan wel kaal en ziek zijn – of de comedian van dat laatste hier nu op de hoogte was laat ik in het midden – je mag dan wel kaal en ziek zijn, you’ve got the power girl.
Will Smith daarentegen. Stuur die op zijn sokken aub terug naar de vorige eeuw.
Christel Bedert 