25 jaar geleden rouwde de wereld om Prinses Diana. Ik rouwde om mijn moeder. Ik heb het Prinses Di nooit vergeven dat ze met alle aandacht ging lopen en mij alleen achterliet in mijn verdriet. Ik was nochtans omringd met mensen die me graag zagen. Er waren mensen die mijn verdriet deelden. Ik was niet alleen. Maar ik voelde mij op het einde van de wereld. Ik dacht dat dit verdriet nooit zou overgaan.
Het is wel voorbij getrokken. Met opstoten af en toe terug gekeerd. Tot het een plek definitief ergens in het midden van mijn hart gevonden heeft. Daar waar ik het af en toe nog eens voel steken. Voor de rest is 25 jaar later alles ok. Ik heb gemerkt dat het zonder moeder ook lukt. Zelfs trouwen en kinderen krijgen. Twee obstakels die ik dacht zonder haar niet te kunnen overbruggen. Het lukt allemaal. Met vallen en opstaan. Mijn leven zou niet beter geweest zijn ware ze er wel nog geweest. Makkelijker wel. Veel makkelijker. En mijn kinderen zouden tenminste een grootmoeder gehad hebben. Nu hebben ze zelfs geen herinnering. Je bouwt geen herinneringen op met iemand die er niet is.
Ik heb me laten helpen tijdens het proces van het leren leven met mijn verdriet. En tijdens de periode voorafgaand aan het verdriet. De maanden van de terminaal zieke. Ondanks alle liefde, geduld en toewijding van de man die later mijn echtgenoot werd, ging het niet zonder externe hulp.
Tijdens vele gesprekken met vele mensen krijg ik tot op vandaag vaak nog altijd een vreemde, verwonderde blik als ze horen dat ik me door een pshycholoog en arts heb laten bijstaan tijdens het proces van afscheidnemen en rouw. Tijdens het verwerken van emoties waarmee je toch ook bij vrienden of familie terecht kan. Nochtans heeft de begeleiding toen veel voor mij betekend. Bij de pshycholoog kon ik ongeremd verdrietig zijn zonder te moeten rekening houden met haar/zijn gevoelens. Mijn pshycholoog bleef objectief en down to earth en hielp me denken aan praktische zaken. Dank zij haar durfde ik mijn moeder vragen of er nog mensen waren die ik moest bellen. Of er nog mensen waren van wie ze afscheid wenste te nemen. Samen met de arts hielp de pshycholoog me het verschil ervaren tussen gevoelens van verdriet en van depressie. Een jaar na de dood van mijn moeder jojoode ik een beetje tussen de twee. De samenwerking tussen de dokter en de psycholoog heeft me geholpen om alles klaarder te zien. Dankzij hen ben ik niet afgezakt.
Ik vertel u dit alles openhartig. Ik schrijf mijn verhaal voor u neer. Omdat ik vandaag de dag hoor dat de wachttijd voor een bezoek aan de psycholoog oploopt tot 6 maanden. Ik stel vast dat onze maatschappij er veel op achteruit is gegaan de voorbije 25 jaar.
Maandag wordt de Queen begraven. Haar kinderen en kleinkinderen zullen hun verdriet moeten dragen onder het oog van heel de wereld. 25 jaar geleden was ik opgeslorpt door mijn eigen verdriet waardoor ik geen energie meer had voor medeleven. Vandaag wel. Voor hen en voor diegene die in stilte zonder camera’s en media afscheid moet nemen van een dierbare.
Laat je helpen. Zelfs al is de wachttijd lang.
Christel Bedert 
Zo mooi Christel