Beste vrienden,
We zijn een goede twee maanden na de vierde editie van de Blue&White party waarop jullie massaal aanwezig waren. Dat die aanwezigheid op ons feestje loont, dat weten jullie ondertussen al. Ook dit jaar zijn we met dank aan jullie consumptiegedrag en met dank aan de kleine en grote sponsors die ons geld en/of materiaal of mankracht schonken, er opnieuw in geslaagd een mooi bedrag te verzamelen voor ons goede doel. We zijn dan ook een klein beetje veel fier dat we maandag 17 juni op het terras van de Tracks&Travellers dan nog wel een – letterlijk – grote cheque hebben kunnen wegschenken van 4000, jawel vier duizend, euro. De cheque werd overhandigd door ons vier, Cathy Swinnen, Christel Bedert, Yves Merlevede en organisator én hoofdsponsor Peter ‘PCS’ Demuynck, in aanwezigheid van een vertegenwoordiger van onze tweede hoofdsponsor Citroën Vanderkeilen aan ngo Flame voorzitter dr. Michel Van Brussel. Een afgevaardigde van de Kiwanis Damme-Uilenspiegel, onze derde hoofdsponsor, kon er niet bij zijn.
Dat er een vijfde editie komt van de Blue&White, dat is een zo goed als vaststaand feit. Onze dj-zonder-wie-we-niet-kunnen, die – en dat willen we er hier ook wel bij vermelden – elk jaar op ons feest speelt aan een minimumvergoeding zodat wij meer aan ons goede doel kunnen spenderen. Onze dj die ons publiek feilloos aanvoelt en van 22u totdat we zeggen dat het genoeg is, op de dansvloer houdt…onze Nicolas Decoster dus, is vrij volgend jaar zaterdag 26 april 2014. Dit is verder opnieuw een ‘lege’ zaterdag, zijnde de zaterdag die valt tussen de paasvakantie en de verlengde meiweekends, wat maakt dat een Blue&White party op 26 april 2014 voor ons wel snor zit. We gaan met de B&W volgend jaar verder op hetzelfde elan, receptie, hapjes, speech, muziek, dans…er is echter één probleem. We zijn de capaciteit van de ons zeer genegen zaal Vier Ambachten te boven gegroeid. We zijn dus op zoek naar een grotere maar niet te grote locatie waar we ons de komende jaren met onze party kunnen nestelen. Deze story wordt nog vervolgd.
Ook ons goede doel voor volgend jaar hebben wij al in gedachten. Ook daarover later meer want nu willen we hier eerst nog ons project 2013 in de kijker zetten. Dit jaar hebben wij, zoals gezegd, gefeest voor de ngo Flame. Nog even kort herhalen. Flame is een brandwondencentrum in Burkina Faso opgericht door Michel Van Brussel en Luc De Clerck. Michel en Luc werden tien jaar geleden naar Burkina gestuurd voor het verlenen van hulp na een brandramp die er 200 slachtoffers had gemaakt. Toen ze na twee weken verplicht terug naar huis werden gestuurd hebben ze op eigen initiatief de verzorging ginder verder gezet. Een VTM-Telefacts reportage maakte in België terwijl de sympathie en de portemonnees los. In samenwerking met de plaatselijke bevolking werd besloten een vzw op te richten en ginder permanente brandwondenverzorging te voorzien. Flame kreeg een gebouw ter beschikking op het militair domein in Bobo Dioulasso. Flame betaalt er het materiaal en het personeel om er in de dagelijkse verzorging van de brandwondpatiënten te voorzien en gaat er twee keer per jaar ter plaatse opereren om die chirurgische ingrepen uit te voeren die de lokale artsen niet zelf kunnen uitvoeren, en om er terwijl artsen, verpleegkundigen en kinesisten verder op te leiden. (Belangrijk! Flame voert geen operaties uit die ze ginder niet zelf kunnen.) In het Flame gebouw is ook een schooltje voor patiëntjes en ex-patiëntjes gehuisvest. En Flame heeft ook enkele kindjes onder hun – financiële – hoede. Michel en Luc zijn er ondertussen bijna tien jaar aan de slag. Het team werd uitgebreid met plastisch chirurg Bert Van den Hof, een anesthesist en enkele vaste en wisselende verpleegkundige gespecialiseerd in de brandwondenzorg. Flame organiseert ook ‘grensverleggende’ projecten voor (ex)-brandwondenpatiënten, waarover verder meer. Elke cent die aan Flame wordt geschonken, is – het moge duidelijk zijn – meer dan welkom en wordt er goed besteed.
Dit jaar hadden Michel en Luc echter nog wat ‘extra’ geld nodig. Voor het uitvoeren van de chirurgische interventies werd tot nu toe beroep gedaan op een samenwerking met het plaatselijk ziekenhuis in Bobo. Dit was echter geen vanzelfsprekendheid. De uren dat de operatiezalen voor Flame werden vrijgegeven waren zeer beperkt, waardoor ze er tijdens hun missies niet in slaagden alle operaties uit te voeren. En bijkomend probleem, de hygiëne is er onvoldoende. Het is namelijk zo – ik probeer het in mensentaal uit te leggen – dat brandwonden zeer infectiegevoelig zijn. In het ziekenhuis van Bobo, zegt Michel, worden alle regels van de hygiëne met voeten getreden. Een brandwondenpatiënt moet zoveel mogelijk geïsoleerd worden van bacteriële broedhaarden. Infecties en een ‘kramakkele’ zorg, zoals Michel het noemt, leidt er toe dat patiënten die zelfs slechts een 10% van hun lichaam hebben verbrand, nauwelijks hun wonden overleven. Ter vergelijking. In Nigeria zijn er overlevingskansen tot 45%, in België kan een gespecialiseerd brandwondencentrum een 85% verbrand lichaam aan. De doelstelling – die 10% tot minstens 45% brengen – is zowat de hoofdreden geweest die heeft geleid tot de beslissing een eigen chirurgische eenheid, een operatiekwartier, een ziekenhuis zeg maar te bouwen, geen ziekenhuis à la Magritte zoals wij in Knokke zullen krijgen, neen, een eenvoudig concept dat zal aangebouwd worden aan het huidige bestaande brandwondencentrum.
Twee belangrijke zaken hebben we hier te onthouden. Het plan is ondertussen klaar. En. De financiering is binnen. De bouw van het ziekenhuis zal grotendeels worden betaald door een Nederlands stichting. De steun is formeel toegezegd en de bouw kan beginnen. De opbrengst van de Blue&White party zal hierbij naar het loodgieterijwerk gaan van de zuurstofleidingen die de het operatiekwartier van zuurstof zal voorzien en naar bijhorende nodige beveiligingssystemen waaronder drukmeters.
Onder de noemer Burns4Burns zal de bouw van het hospitaal in Burkina Faso mede gerealiseerd worden door (ex-)brandwondpatiënten. Zo werden de plannen werden getekend door een ex-patiënt van Michel en Luc, een jonge Nederlander met de welluidende naam Tom Kwakman. Tom is één van de Volendamjongeren die op de nacht van het jaar 2000 naar 2001 de brand overleefde in café ’t Hemeltje. Veertien jongeren kwamen toen om. Tom is Ingenieur Constructeur en reisde deze winter met Michel en Luc mee naar Burkina om er de voorbereidingen voor de bouw van het ziekenhuis te treffen. Het was niet Toms eerste bezoek aan Afrika. Samen met twee andere Volemdamjongeren beklom hij binnen het kader van een ‘grensverleggend project’ in 2010 met Michel, Luc en Bert van Flame de Kilimanjaro.
De bouw dus. Vandaag ziet de planning ziet er uit als volgt. Tegen midden juli 2013 verwacht Flame toestemming van de autoriteiten om het plan uit te voeren, de aannemer kan dan beginnen bouwen in augustus. De aannemer is trouwens de broer van Jean, de oogarts die op het militair domein waar het Flame brandwondencentrum is gevestigd een oogje in het zeil houdt op de goede werking en onder meer de stock beheert. Er is geen kompres die de apotheek uit gaat zonder dat die door Jean wordt afgetekend. Kwestie dat het Flame-materiaal niet op de ‘zwarte’ markt verdwijnt. Michel en Luc hopen op oplevering van het gebouw tegen december, tien jaar na de ramp, met een in werking treden anno 2014.
Voor de liefhebbers nog een woordje uitleg over de bouw. Doel is patiënten in zo optimaal mogelijke omstandigheden te kunnen verzorgen, in een omgeving die zo kiemvrij en zo steriel mogelijk is. Het nieuwe gebouw wordt aangebouwd aan het bestaande centrum. Net zoals in de keuken van een horecazaak in onze contreien, waar er geen kruising mag zijn tussen vuile producten (borden voor de afwas) en propere (een gedresseerd bord dat wordt opgediend) mag er in het Flame-ziekenhuis geen kruisbestuiving zijn tussen bacteriën van een patiënt die bijvoorbeeld met een geïnfecteerde brandwonde wordt binnen gebracht en een pas geopereerde niet-geïnfecteerde patiënt. De doorgang tussen het huidige brandwondencentrum en het operatiekwartier wordt een sas met een in en een out. De operatiezaal zal centraal gelegen zijn. De gang waarlangs patiënten worden verplaatst zal langs de buitenrand van de zaal liggen, dit om reden van isolatie tegen de hoge buitentemperaturen. (In Burkina is het altijd zeer warm of heet, dixit Michel). Een eerste ruimte zal een douche zijn waar de patiënt onder narcose kan worden gewassen. Een recoveryzaal zaal aansluiten op de operatiezaal zodat één anesthesist zowel toezicht kan houden op de patiënten in de operatiezaal als op deze die net klaar zijn, of net binnen moeten. De recovery kan in noodgevallen functioneren als tweede OK. Er is een koffieruimte voorzien zodat artsen en medisch personeel het complex niet moeten verlaten om te ontspannen. In de operatiezaal zal met kleine gefilterde ventilatoren hoge druk worden gecreëerd zodat de uitgaande luchtstroom kiemen de zaal uitjaagt, dit naar voorbeeld van de veldhospitalen waar Michel in het verleden in werkte. Eens geopereerd en terug wakker kan de patiënt via het sas het hospitaal verlaten richting een van de bedden in het brandwondencentrum.
Zo dat is in het kort – al is het nog al lang uitgevallen – het verhaal van vandaag. Belangrijk om weten, beste vrienden, is, één, dank voor de steun. En twee, weet dat deze goed is besteed. Hopelijk tot 26 april 2014 voor onze vijfde B&W. We’ll keep you informed.
Cathy, Christel, Yves, Peter.
Christel Bedert 