31. Give peace a chance #globalceasefire now

Waar mijn Corona-Chronicles meer dan 30 afleveringen geleden gestart zijn als ‘positieve nootjes’ in een wereld die getroffen is door – ik quote onze burgemeester – ‘een rotte ziekte’, zijn mijn schrijfsels uitgegroeid tot meer dan alleen maar het oplijsten van een reeks goede voornemens om mee te nemen naar het post-Corona tijdperk. Ik denk maar aan mijn trilogie over statistieken en aan mijn stuk over de 8 trends in International Sales na Corona.

Ondanks de variatie in de thema’s die aan al bod gekomen zijn en nog zullen komen, blijft één zaak voorop staan: het positief omgaan met de sociale gevolgen van dit Corona-fenomeen, het bouwen aan een positieve aanpak van de toekomst, het stilstaan bij de positieve aspecten die we vandaag meenemen naar morgen om zo te bouwen aan betere tijden voor onze kinderen.

Vandaar dat ik de oproep voor een Global Cease Fire hier mee wil ondersteunen. Ik heb de oproep gelezen in de nieuwsberichten van Knokke-Heist.  Daarin stond geschreven dat op vraag van Vredesstad Ieper burgemeester Graaf Leopold Lippens zijn collega burgemeester Emmily Talpe heeft laten weten dat ook Knokke-Heist als lid van Mayors for Peace, ten volle de oproep van secretaris-generaal Antonio Guterres ondersteunt voor een wereldwijd staakt-het-vuren. Ik citeer:  “Covid-19 zorgt ervoor dat onze economie, maar ook het sociale leven bijna helemaal stilgevallen is. Het is geen makkelijke tijd, ook niet voor onze Belgische steden gemeenten. Toch wil Knokke-Heist ook nu verder kijken dan zijn grenzen en solidair zijn met steden die vandaag slachtoffer zijn van oorlog en geweld, en met door oorlog in het binnen- of buitenland ontheemde burgers.”

Of zoals de secretaris-generaal het zegt: “Het is nu tijd om gewapende conflicten in lockdown te plaatsen, en de focus te leggen op de echte strijd voor het leven.”

Give peace a chance. Hoe naïef deze gedachte ook moge zijn.

21. Tegen een tracing-app zeg ik neen!

De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met het mentale effect van een trajectcontrole was tien jaar terug op de Autoroute du Soleil. We waren met de X-Trail op weg terug van een vakantie met de tent die ons van de meren in Noord-Italië tot de streek rond Venetië, dwars door de Povlakte, langs de Côte d’Azur tot in de Provence had gebracht. De rit St. Rémy-Ramskapelle was de laatste rechte lijn richting thuis.

Eerst hebben we er nog mee gelachen. Op het infobord dat over de autostrade hangt, zo een waar doorgaans de opkomende filles mee worden aangekondigd, stond plots onze nummerplaat te lezen. ‘JJI 000 vous roulez trop vite’. Het lachen is ons rap vergaan. Zullen ze ons tegenhouden? Moeten we aan de volgende payage een boete betalen? Volgt er boetepost eens we terug thuis zullen zijn? Geen van dit alles. We gingen trager rijden en onze gemiddelde snelheid bleek tegen het volgende meetpunt alweer ok. Toch heb ik aan het avontuur een beklemmend gevoel overgehouden. Big Brother was watching, en hoe.

Ondertussen worden we altijd maar meer en meer en intenser bekeken. Je kan je kleine teen niet meer buiten zetten of je wordt gefilmd. Er zijn trajectcontroles op de weg tussen je huis en de bakker. Als je een winkel bent binnen gegaan (gesteld dat er ergens nog winkels zijn die geopend zijn), krijg je bij het buiten wandelen een mail die vraagt je bezoek te evalueren. Van gelijk welke site die je online hebt bezocht, krijg je achteraf alle soorten aanbiedingen toegestuurd. Er zijn zelfs werkgevers die de auto’s van hun externe verkopers bezenderen om zo zeker te zijn dat ze onderweg in het wegrestaurant toch maar geen 5 min. langer op de wc zouden zitten dan ingepland!

Ik weet niet meer in welk bos ik me zou kunnen verstoppen om toch maar niet continu bekeken te worden.

Vandaar. Hoe erg het Corona-virus ook moge zijn. Hoe hard deze ook moge toeslaan en hoe wreed het ziekteproces ook moge verlopen. No way dat ik ooit met een zendertje, een app of een gelijk wat zal rondlopen die mijn doen en laten zal volgen en die de contacten die ik tegen het lijf loop in kaart zal brengen.

Er zijn grenzen aan wat je met de privacy van een mens kan doen. Ik zal het Corona-virus niet toelaten onze wereld te laten evolueren tot een plek  waar we allemaal zullen rondlopen als gechipte honden.

Dit gaat alle science fiction horror ten boven.

Muziekbijdrage: Rockwell – Somebody’s Watching Me. Toen al in 1984.

Archieffoto’s uit de Provence anno 2010.

16. ‘Van mij mogen die knolletjes onder de grond blijven’.

Ik ben een grote Play More fan, verslaafd als ik ben aan een aantal series. Ik heb nu trouwens tijd om te kijken. En ik ben er ook toe verdoemd. Want gewoon TV kijken lukt me niet meer. Ik ben sterk allergisch aan alles wat reality-reeksen is, spelletjes programma’s, zogenaamde feelgood shows en praatprogramma’s. Als ik de TV op zet, zap ik steevast alles weg.

Toch gebeurt het dat ik in het gezelschap van mijn gezin – en dat gezelschap is tegenwoordig  permanent  – ook eens ergens aan een programma blijf hangen. Zo geschiedde onlangs dat op een avond ik in mijn hoekje van de zetel lag en daar plotseling Mijn Keuken Mijn Restaurant op het scherm verscheen, een programma waarbij – ik citeer – tien gepassioneerde hobbykokduo’s elkaar thuis uitnodigen voor een driegangenmenu naar keuze en worden beoordeeld door elkaar én door sterrenchefs. Ik kreeg al maagkrampen voor ik het begin van één aflevering had gezien.

Maar zie. Echtgenoot en Kinderen zijn fan en ergens hoor ik ook wel bij het gezin. Aangenaam gezelschap ben ik niet altijd als ik moet TV kijken naar programma’s die me niet echt kunnen boeien. Een mens kan kritisch zijn maar blijkbaar ook te kritisch… Ik heb mijn best gedaan om constructief mee te kijken maar bij het dessert met pastinaak van een van de duo’s kon ik me echt niet meer inhouden. Ik heb het niet voor pastinaak. Ik vind zijn zoete anijssmaak niet lekker. Ik vind zijn vale wortelkleur het niet mooi. Ik vind dat er een reden is waarom deze een vergeten groente is geworden.

Plots geschiedde een wonder. Net op het moment dat ik voor de TV zat af te geven op pastinaak hoorde ik de goddelijke Sergio Herman met zijn zalig Zeeuws accentje declameren ‘van mij mogen die knolletjes onder de grond blijven‘.

Van mij ook Sergio Herman, van mij ook, wou ik hem toeroepen.

Corona-chronicle nr. 16 is bij deze maatschappelijke en mondiaal totaal irrelevant, behalve voor de mensen die ooit eens voor mij zullen koken. Geen pastinaak aub.

Fijne dag aan u allen. Geniet van de zon. En van het lekkere bord eten dat je vandaag voorgeschoteld krijgt of aan jezelf zal voorschotelen.

Mijn song of the day is speciaal voor jurylid Sergio Herman: The Judge van Twenty One Pilots. Een drum en een ukelele. Geniaal.

 

12. Laat ons het Zuiden niet vergeten a.u.b.

Er zijn hier genoeg hulpbehoevenden. We moeten ook niet nog eens in andere landen gaan helpen, zei de dame tegen mij. Met andere landen bedoelde ze niet onze buurlanden. Ze doelde op enkele ontwikkelingslanden in Afrika en verder. Eigen volk eerst, daar kwam het op neer.

Het is niet omdat we hier hulpbehoevenden hebben dat we andere mensen een beetje verder weg in de steek moeten laten, heb ik haar geantwoord. Hulp bieden is een ‘en-en’ verhaal.

Ze was akkoord of niet akkoord of ze deed alsof, dat doet er niet toe maar ze beaamde toch mijn visie. Het gesprek dateert van vele jaren terug. Sindsdien heb ik altijd geprobeerd trouw te blijven aan wat ik toen heb verkondigd. Vandaar dat ik ook vandaag het Zuiden niet wil vergeten. Als consument hebben we een verantwoordelijkheid te dragen tegenover de lokale handelaars. Het is onze taak en verplichting lokaal te shoppen. Maar ik vraag u, shop alsjeblieft ook eens bij uw lokale Oxfam Wereldwinkel. Want de producten wereldwijd hebben ook vandaag een afzetmarkt nodig. Ook zij hebben verkoop nodig. Vandaag misschien nog meer dan anders.

Het leuke aan shoppen bij Oxfam is dat je er niet alleen een goed gevoel door krijgt – je steunt eerlijke handel. Je krijgt er ook effectief iets voor terug. Chocolade, wijn, koffie, … Het is niet zo dat je geld stort voor een goed doel op een anonieme bankrekening in de hoop dat je gift ooit bij de juiste persoon terecht komt. Nope. Je koopt een product waarvan je weet dat de producent er een eerlijke prijs voor gekregen heeft en waar jij het geniet van hebt. Zij content, wij content, iedereen content.

Vandaar dus dat ik net voor het Paasweekend mijn aperitiefkast bij Oxfam heb bijgevuld. De komende weken geen Franse champagne of Spaanse Cava in mijn tuin. We hebben kozen voor een Chileense Sensus Brut Rosé Schuimwijn. En hij viel in de smaak. Dat kan ik u verzekeren.

Fijn weekend aan u allen. Zalig Paasfeest. Zorg goed voor uzelf. Zorg goed voor u naasten. Vergeet niet te genieten.

En shop mee op www.oxfamwereldwinkels.be. Volg de openingsuren van de Oxfam Wereldwinkel Knokke-Heist via www.facebook.com/OxfamShopKnokkeHeist

 

7. Geluk zit hem in… de natuur

Een wist-je-datje. Vorige maand werd Finland in het World Happiness Report 2020 van de Verenigde Naties voor de derde keer op rij uitgeroepen tot het gelukkigste land ter wereld. In totaal werden 156 landen aan de hand van zes criteria onderzocht. Als je aan een Fin vraagt wat hem gelukkig maakt, zal bij het merendeel onder hen de natuur onder het rijtje antwoorden vallen. 70% van het landoppervlakte van Finland is bos. De schone lucht, weidsheid en stilte zijn deel van ’s lands grootste troeven.

België staat op de 20ste plek in de lijst van gelukkigste landen. De natuur staat in mijn persoonlijk top 3 van dingen die me gelukkig maken voor, tijdens en zeker ook na Corona tijdperk. Het meest van al geniet ik van de natuur als ik samen met Echtgenoot ga kamperen, als ik aan de ontbijttafel thuis naar de vogels in de voederboom zit te kijken of als ik, zoals daarnet, samen met Dochter en hond op ochtendwandeling ga langs de vaart. 

Geniet ook van uw weekend, beste lezer. #staysafe. Laat u niet verleiden om dingen te doen die nieuwe besmettingen teweeg kunnen brengen. Zoek de natuur rondom u. Misschien wordt u er ook een beetje meer Fin door. Of een beetje meer Katrina & The Waves.

Extra weetje – omdat ik ook trouw wil blijven aan het gedeelte ‘Appetite’ van Appetite To Discover. De Finnen blijken ook echte ‘zoetemondjes’ te zijn én koffieverslaafden. Ze consumeren zo’n 10 kilo koffie per persoon per jaar. Die koffie combineren ze graag met een kaneelbroodje of  ‘Korvapuusti‘ wat zoveel betekent als ‘een draai om je oren’. Een ‘pullakahvit’ is letterlijk vertaald een ‘broodje koffie’. Voor veel Finnen is het nuttigen van dit kaneelbroodje een van de hoogtepunten van de dag en ze maken zich niet zo druk over de calorieën – prima comfort food dus. In tijden van Corona. Onderstaand het recept. In het Engels. Zal wel lukken, hoop ik?

 

5. Dream now – Travel later

We mogen tussen al mijn serieuze schrijfsels door niet vergeten dat ik ook nog altijd hobby-reisschrijfster ben. En een echte reiziger laat zich door geen enkele quarantaine tegenhouden! Gek genoeg is mijn bucket list de voorbije weken korter geworden. Ballast heb ik eruit gegooid. Wat overblijft is wat ik écht wil, waar ik écht van droom. Zo heb ik op één der vorige reizen de ongelooflijk pech gehad dat ons persgroepje te laat was voor het vertrek van de Bernina Express. De treinrit in, op en over het Zwitsers pracht staat nog altijd hoog op mijn verlanglijstje. In afwachting daarvan koester ik het motto van de Zwitserse dienst van Toerisme ‘Dream now – Travel later’ en laat ik mezelf graag mee leiden doorheen de virtuele beelden van de treinrit die ik ooit nog eens wil maken. (Klik op de foto.)

Naast het kijken naar droombeelden van bestemmingen waar we nu even niet heen kunnen, kunnen we ook lekker internationaal gaan koken.  Blijkbaar zijn de Zwitsers bekend voor hun traditionele Zwitserse Paastaart. De taart zou gemaakt zijn van rijstepap en een ware lekkernij zijn voor groot en klein. Het recept is relatief eenvoudig – so I’ve been told – en de bereidingstijd bedraagt een klein uur. (Reken daar voor mij wel wat langer voor. #erschuilteenhuisvrouwinmij weetjewel, maar ze is vaak ver te zoeken.)

Zelf dus nog niet uitgetest maar mocht je je hier aan wagen, laat me dan zeker weten hoe het was. Of nodig mij na Corona eens uit voor een hapje. Onderstaand het recept. Klik ook eens op de taart zelf voor een meer uitgebreide blik op de Zwitserse keuken.

Muziekliefhebbers scrollen onmiddellijk door naar onder.

Zwitserse Paastaart:

Bakken: Verwarm de oven voor op 180 ºC (heteluchtoven: 160 ºC). Bak de taart ca. 45 minuten in het midden van de oven. Haal de taart uit de oven, laat afkoelen, haal uit de vorm, laat de taart afkoelen op een taartrooster.

Voorbereiden: Bak de taart 1 dag van tevoren, bewaar de onversierde taart afgedekt in de koelkast.

Stap 1
Rijstepap: breng melk, zout en rijst in een pan onder voortdurend roeren aan de kook. Zet het vuur lager, laat onder voordurend roeren ca. 30 minuten doorkoken tot een dikke, maar nog vochtige pap. Laat de brij afkoelen.
Stap 2
Deegbodem: rol het deeg af. maak langs de rand ca. 3 cm diepe golfjes. Bekleed een voorbereide bakvorm met het deeg, prik de bodem in, zet het deeg koel. Verdeel de confituur over de deegbodem.
Stap 3
Vulling: roer boter of margarine in een kom zacht. Voeg suiker en zout toe en roer de eierdooiers er één voor één door. Voeg de geraspte citroenschil toe, doorroeren tot de massa licht is. Meng amandelen, room en rijstepap door het mengsel. Spatel het geklopte eiwit er voorzichtig doorheen. Verdeel de massa over de deegbodem, leg de gegolfde rand op de vulling, Bak de taart.
Stap 4
Versiering; kopieer het voorbeeld van de haasjes 8 keer. Knip de haasjes uit, leg ze op de paastaart, bestuif de taart dik met poedersuiker. Til de sjablonen voorzichtig op. Versier de taart met het suikerstrooisel.

Bakvorm
Voor een bakvorm van ca. 26 cm doorsnede, bekleed met bakpapier.

Smakelijk.

Voor de dromers onder ons: Supertramp.