De online versie van het Nationaal Foodservice Congres 2020 was een boeiende drieëneenhalf uur scherm kijken. (Weliswaar niet goed voor mijn ogen. Wel zeer informatief.) Twee trends kwamen op het congres duidelijk naar voren.
‘Belevering’ is de eerste. (Oh ironie, de autocorrector op mijn iPad maakt hier ‘belegering’ van.) Deze sector/dienst was al aan een opmars bezig in ons Belgenland. Met Corona als accelerator is die nu aan het boomen. Hier in mijn graafschap Knokke-Heist gaan we nog vaker zelf onze kant-en-klare maaltijden bij de slager/traiteur halen. In de ‘grootsteden’ vliegen delivery diensten met fiets en brommer en gewapend met gps en allerhande ingepakte etentjes de stad rond. Het te laat leveren van een drooggebakken pizza is daarbij al lang niet meer van deze tijd. Hele culinaire menu’s kan je de dag van vandaag aan huis geleverd krijgen. Vaak bereid in de nieuwe zogenoemde ‘dark kitchens’, keukens zonder restaurant maar mét een Deliveroo samenwerking.
Andere trend in de wereld van de Foodservice blijkt de ‘verwinkeling’ te zijn. ‘Verwinkeling’ is een fenomeen waarbij retailers zich op het pad van de foodservice begeven. Jawel, ook de retailers wagen zich nu aan de take-away en de delivery van – ik citeer – ‘kwaliteitsmaaltijden aan lage prijzen’. De komst van de onbemande winkels in hotels is er een praktisch voorbeeld van. Onpersoonlijk, dat wel, maar wel zeer handig in Corona-tijd.
Ik vind beide fenomenen – ‘belevering’ en ‘verwinkeling’ -benauwelijk, in de zin van gevaarlijk. Als we minder op restaurant zullen blijven gaan – nu hebben we natuurlijk even geen keus maar het ziet er naar uit dat de sector van de ‘belevering’ zal blijven groeien ten nadele van het restaurantbezoek – zal de druk op de restaurateur om zijn klant nog meer dan vandaag een top beleving te geven alleen maar toenemen. De grote sterrenchefs zullen de vraag naar de hoge eisen wellicht overleven. De betaalbare fast casuals door hun focus op beleving aan lage prijzen ook. De doorsnee bistro zal het mes op de keel krijgen. Als hij zich niet – en daar krijgen we het moordende woord – professionaliseert – zal hij stilletjes verdwijnen. De term ‘professionalisering’ viel tijdens de drieëneenhalf uur voor het eerst toen over de cafés werd gesproken. Er zijn er teveel, werd gezegd. Ze hebben de witte kassa nog niet ontdekt. En ze zijn niet ‘professioneel’. Met andere woorden of zo interpreteer ik dat toch. De dorpscafeetjes moeten eruit. Ik werd bijna misselijk. Immers. Professionalisering gaat ten koste van charme. Altijd. Overal.
Het fenomeen van de ‘verwinkeling’ is zowaar een nog gevaarlijker trend dan de ‘belevering’. De ‘verwinkeling’ schakelt de foodservice helemaal uit. De retailers zijn al groot en machtig en kunnen vanuit hun positie aan minder dan laagste prijs producten aankopen. Als zij nu ook nog zelf gaan take-away en delivery gaan organiseren, schakelen zij de hele foodservice sector uit. Bye Bye Horecagroothandel. Bye Bye werkgelegenheid. Welkom aan de prijzenslag. Misschien bent u als consument wel blij met lage prijzen. Maar weet dat niemand voordeel haalt uit een laagste prijs die op termijn de economie niet ten goede komt.
Mijn iPad was met zijn belegering nog niet zo verkeerd.
Gisteren, op dag 1 van Tournée Minérale 2019, ben ik er opnieuw van geschrokken hoe alom tegenwoordig en vanzelfsprekend alcohol – per slot van rekening toch een harddrug – in onze maatschappij aanwezig is.
Lunch in Poperinge, tête-à-tête met Echtgenoot. Ik een ananassapje, Echtgenoot een Poperings Nunnebier. Bij het eten water, geen wijn. In het Talbot House kregen we old school English Tea aangeboden. De Talbot House ‘Every Man’s Club’ moet je weten, was gedurende WO I een thuis, een rustplek voor soldaten ongeacht hun rang of stand, die even pauze mochten nemen van het front. In de ‘droge kantine’ werd geen alcohol geschonken maar thee en ook warme choco. Door het overgrote succes moesten deze met emmers aangedragen worden. Er werd gelezen en gepraat, piano gespeeld en gezongen. En elke soldaat was er gewoon mens. De Talbot House is ook op vandaag een ongelooflijk bijzondere plek. Een oase van rust. Een plekje Engeland in Vlaanderen. Een plekje vrede op aarde.
Vandaag is het ook een kunstencentrum. In het ietwat uit de kluiten gewassen badhuis dat zich halfweg de tuin bevindt, loopt momenteel een tentoonstelling met de naam Lost. “I don’t really get it,” zei de Engelse huisbewaarder. Ik wel.
Maar wat ik wou vertellen is dat ik het Talbot House buiten stapte met een ongelooflijke goesting achter warme choco. Gezien we in tijden van vrede en overvloedige weelde leven, was er keuze ten over in plekken waar ik deze kon benutten. Echtgenoot en ik dus naar de grote markt van Poperinge. Krijgen we daar met de choco toch wel niet een advocaatje on the side zeker. Het water kwam me in de mond. Echtgenoot vond natuurlijk dat ik geen enkele reden had om dat lekkere advocaatje niet op te likken. Gelukkig kwam bij de warme choco ook een minimars. Resultaat van de onderhandelingen. Twee minimarsjes voor mij, twee advocaatjes voor hem. Eerlijke deal. Iedereen content. Ik nog altijd safe. Ik had anders wel een stevig advocaatje kunnen gebruiken. Echtgenoot en ik hadden net de Dodencel en het Executieplein bezocht. Ik was een beetje gebouleverseerd.
Na ons dagje Poperinge repten Echtgenoot en ik ons ’s avonds naar De Werf (we waren een beetje overboekt), de Werf die trouwens tegenwoordig Kaap heet en optredens organiseert afwisselend in De Werf zelf en in het prachtige Vrijstaat O zaaltje in Oostende. Wachten voor het optreden. Water en bier. Pauze. Water en bier. En daarna…recht naar huis. Oef.
Conclusie na een dag op pad tijdens Tournée Minérale… Mijn respect voor geheelonthouders en verslaafden die elke dag tegen alcohol moeten vechten is alleen maar gegroeid. Ze gooien het verderf constant, maar dan ook constant, rond je oren.
Dit gezegd zijnde wil ik er nog aan toevoegen dat ik in De Werf op geen enkel moment mijn cavaatje heb gemist. De muziek van het jonge jazzensemble Donder met onder meer de Knokke-Heiste pianist Harrison Steingueldoir sneed zo zacht door mijn vel dat ik slechts een momentum nodig had om geraakt, geroerd en ontroerd te worden. Zoals ik zei tegen één van de begeleidende mede-docenten van De Maak (deKunstAcademie Knokke-Heist) die ons naar dit concert had meegetroond: jazz is niet een genre dat ik ken of waar ik mee ben opgegroeid maar het is iets wat ik gaandeweg doorheen Zoon zijn opleiding leer kennen. Ben nooit blijer geweest met zijn leerschool dan gisteren.
2018 was op muzikaal vlak een fantastisch jaar, zo innemend zelfs dat ik een onweerstaanbare drang heb om mijn topmomenten met u te delen. Hier is mijn top 5 van meest magische liveconcerten van het jaar twenty eightteen.
Pearl Jam in de Werchter wei – meest lang verwachtte optreden ever
In mijn bagagetas op weg naar huis van mijn jaartje US stak in 1993 niet alleen een gloednieuwe CD-speler – dat kostte thuis toen nog een fortuin. Ik had ook enkele CD’s mee. Eén ervan was Ten van Pearl Jam. Ik heb hem grijsgedraaid, toen, nu, onophoudelijk de voorbije 25 jaar. Ik heb er alle soorten emoties mee doorgespoeld en ook zoon kent hem ondertussen van binnen en van buiten. Ik geef toe, ik heb mijn kind gebrainwasht. Pearl Jam in Werchter gaan zien was een must maar tevens een groot risico. Eddie Vedder live de songs van je jeugd en lang daarna horen zingen, dat kon alleen maar tegen vallen, dacht ik. No way dat de realiteit de mythe kon overtreffen. Boy, was I wrong. Den Eddie is geen vadsig, vies manneke geworden zoals Axl Rose die ik trouwens ook muzikaal aanbid, hij heeft geen afgetraind lichaam zoals James Hetfield, van zover ik toch op afstand kon vaststellen, hij is gewoon een razend knappe middleaged man geworden, met een magisch warme stem en onweerstaanbare muziek die recht naar de strot grijpt. Alive, Black, Jeremy, ik heb ze omarmd samen met 60 000 andere betoverden. Geen idee met hoeveel ervan we realiseerden dat we stonden te dansen in een ‘pool of marron below’ maar in ieder geval, we had ‘arms raised in a V’.
2. Fever333 in Pukkelpop en Düsseldorf – best performance ever
Dat Zoon een drummer in opleiding is, dat weet dankzij mijn deelname aan Blokken ondertussen zowat heel Vlaanderen. Dat daarbij niet alleen bands en muziekacademies een belangrijke rol spelen maar ook social media zich nuttig maken, was voor mij tot deze zomer een nieuw gegeven. Zoon was dit voorjaar een drummer beginnen volgen op Instagram, een ongelooflijk knappe jongen met een exotische naam, Aric Improta. Zoon vond hem geniaal, mij interesseerde die gast niet veel, maar feit is dat Zoon plots ontdekte dat de megaonbekende Amerikaanse groep waar Aric in speelt Fever333 even langs Pukkelpop passeerde in een kleinere tent ’s middags om 12u. Of wij even heen en terug naar Pukkelpop konden rijden? Waarom niet. We maakten er een weekendje van. Wat we er zagen was een optreden dat later werd gerecenseerd als ‘één van de gefliptste shows die Kiewit de afgelopen dagen en zelfs jaren heeft meegemaakt!’ (www.dansendeberen.be)
Moeder werd stante-pede fan. Ik geef toe, mijn kind heeft me gebrainwasht. Sinds Pukkelpop ben ik tot vervelens toe onophoudelijk reclame aan het maken voor de band. Fever333 heeft ondertussen een Grammy nominatie beet voor beste live performance, ten bewijze dat het niet enkel recensent, Zoon en mezelve zijn die helemaal crazy geworden zijn van Aric en de zijnen. Toen de Fevers een tweede keer naar België kwamen om er in de Lotto arena het voorprogramma te spelen van Bring Me The Horizon maar wij wegens agendaissues het optreden niet konden bijwonen, zijn we twee dagen later gewoon naar de volgende locatie van hun optreden gereden, zijnde in Düsseldorf. Een kilometertje meer of minder om zot te doen, who cares… De jeugd van Düsseldorf keek vreemd op toen ze een 40+ vrouwmens tijdens het voorprogramma zagen rondspringen en roepen ‘burn it down’ ‘where we land is where we fall’. Ze kennen me daar toch niet, ik kon me helemaal laten gaan. Na de show zagen we dat de drummer zelf zijn materiaal stond op te ruimen. Ik ben als een gek beginnen roepen, genant, I know, maar hij heeft ons gehoord, hij is naar ons gekomen, heeft ons een hand gegeven en met Zoon gepraat. Ik heb geprobeerd om een foto te nemen maar was in de onmogelijkheid om mijn handen stil te houden. ‘Keep drumming no matter what,’ zei Aric. En wij zweefden naar huis.
3. Bazart op Pukkelpop – meest verrassende 2018
Baz…wadde? Die zeemzoete zagemuziek op 3 in mijn playlist? Ben ik out of my musicmind??? Ja dus. Bazart heeft voor mij bewezen dat muziek op de radio/MP3/Spotify beluisteren totaal iets anders is dan muziek live beleven op een concert/festival. Ik had een rugzak vol vooroordelen klaar en totaal geen interesse in Bazart maar gezien ik toch op de een of andere manier in de pukkelwei was beland, kon ik maar evengoed eens luisteren, vond ik. Wat ik er zag was een band vol overgave, een zanger voor wie het dak niet alleen eraf ging maar die ook helemaal tot op het dak van de muziektoren klom, ik zag passie, goesting, spelplezier en hoorde hele, hele mooie tweede stemmen. Eén dans met de duivel en lap, ik was totaal verkocht. Wie trouwens ook op die derde plaats bij mij blijven hangen is, is Imagine Dragons. Zanger Dan Reynolds combineerde op het podium de passie en de overgave met een short/combatboots en afgetrainde ontblote borstkast. Ik was al verkocht nog voor de man één noot uit zijn strot duwde, en daarna nog meer. Dochter is ondertussen ook fan geworden & we kunnen niet wachten tot de Dragons nog eens in onze regionen komen spelen.
4. Gers Pardoel op Kneistival – beste 2018 hometown ambiance
Wie mij de voorbije 15 jaar als journaliste volgde, weet het : ik ben een beetje verliefd op Knokke-Heist. Ik ben hier geboren, opgegroeid, getrouwd en ik heb hier mijn kinderen op de wereld gezet. (Bijna zou ik schrijven gemaakt, maar ik zou mezelf hier moeten corrigeren. Dochter hebben we meegebracht van onze huwelijksreis in de Algarve. We hadden er een shithotel in een verloren uithoek, de rest is to much information. Dit terzijde.) Af en toe wordt het meer dan een klein beetje duidelijk waarom ik het zo hard heb voor mijn gemeente. Deze zomer stond ik op het gratis (jawel) openluchtfestival aan zee, het Kneistival, bovenop het terras omringd door Echtgenoot, vrienden, vage kennissen, onbekenden en toeristen. Dochter en vriendinnkes en vrienden stonden in ‘de put’. Op het podium stond Gers Pardoel. Met een vingerknip, wat gekke gangetjes, vlotte liedjes, goede muzikanten en vrolijke praat met een emotioneel tintje – zalig hoe hij vertelt over zijn tweelingbroer en het bijzonder onderwijs waar hij overduidelijk niet bijzonder genoeg voor was – wond hij zowat alle toeschouwers rond zijn vinger, of ze nu fan waren zoals velen, of niet zoals ik. Terwijl ik stond te dansen en te zingen en te nippen van mijn cava (het mocht, ik moest niet meer naar huis rijden), werd ik stante-pede nog beetje meer verliefd op mijn, op ons, Knokke-Heist. (BTW ben niet normaal zot blij en trots dat ik vanaf 3 januari mee deel mag uitmaken van het gemeentebestuur van die hele speciale plek called home. Die plek waar het Kneistival overheerst elke zomer lang.)
5. For Freedom Pipes & Drums – meest emo-optreden
Ik ben niet de enige mensch ter wereld die het niet kan droog houden als ik de doedelzak Schotland the brave hoor spelen of het nog vele intenser klinkende Highland Cathedral. Ik ben niet de enige moeder die het niet droog houdt als haar zoon met de drum die Highland Cathedral mag inzetten. En ik was bijwijlen zeker niet de enige die de tranen liet rollen tijdens het duet tussen de For Freedom pipers & drummers en de harmonie Vrij & Blij in Oostkamp. De tranen liepen heel De Valkaart door, het applaus en de staande ovatie galmt nog altijd na. Ondertussen heb ik de For Freedom muzikanten al vele keren en in verschillende combinaties zien spelen, onder andere op de innemende internationale taptoe in Oostende maar die eerste keer in Oostkamp was ik op het onverwachts gepakt. Het was heerlijk. En alleen al daarvoor, dank je wel muzikanten. Jullie ontroerden mij helemaal tot op de 5de plaats in de top 2018.
Conclusie, beste muzikanten, I love you all, I love alle genres en ik hoop en reken op heel veel toffe pakkende optredens in 2019. Eentje staat al gepland. Twenty One Pilots in paleis 12 in Brussel, of ergens anders in Europa en als dat niet lukt, vliegen we naar de USA. (Dat laatste is een grapje, hé) (Of misschien niet…)
Fijn eindejaar beste vrienden. En een heel mooi 2019 gewenst.
Wij zijn een veeleisende wereld geworden. Een clown die met ‘slechts’ drie balletjes jongleert mag blij zijn als hij van zijn publiek een goedkeurende glimlach krijgt, de trapezehanger die met ‘slechts’ één salto zijn sprong overbrugt, zal enkel een flauw applaus ontvangen. We moeten al vierdubbele schroeven zien en bijna-doodsprongen – herinner u Kooza en zijn ‘Wheel of Death’ – vooraleer een publiek anno 2016 zijn artiesten een staande ovatie geeft.
De nieuwe Cirque du Soleil die zich vanaf 14 juli in ons dorpje nestelt, speelde paar weken terug nog in Amsterdam. Amaluna is de 33ste Cirque du Soleil productie. Ik was een beetje terughoudend om de show te gaan zien. Hoe hard kan je een publiek nog verrassen? Wel, beste lezer, ik kan u verklappen. Het Amaluna publiek is bij zijn finaal applaus recht gesprongen om de 114 leden van de cast en crew hun ovatie te geven. Amaluna is een rock- en roll voorstelling over een moeder en een dochter, en haar lief die ergens in het leven van de jonge vrouw zijn plaats probeert te veroveren. Er is geen ‘Wheel of Death’, wel een ‘Tandwiel van het Leven’. Er zijn luchttouwen, springplanken en de ‘Ongelijke Brug’ maar mijn meest intense kippenvelmoment kwam er dank zij de ‘Godin van de Balans’. Zij krijgt traag en bijna meditatief met ‘slechts’ haar ademhaling en dertien ribben van palmbladeren 2500 toeschouwers muisstil waarna de spectaculaire actie terug overneemt. Zeer impressionant. Ons veeleisende publiek deze zomer in Knokke-Heist zal niet teleurgesteld worden.
Amaluna by Cirque du Soleil
Amaluna by Cirque du Soleil
Amaluna by Cirque du Soleil
Wij veeleisend publiek, zullen bovendien ook niet teleurgesteld zijn in de prijs van een ticket die het bijwonen van Amaluna zal kosten. Feit is, een show van dergelijke niveau gaan zien, kost geld. Daar moeten we geen doekjes om winden.
Maar door de cirkelvormige opstelling van het wervelend spektakel is de show vanuit alle 2.500 zitjes van de Big Top tent perfect en telkens op een andere manier zichtbaar.
Kriebelblij dus dat de duurste tickets voor deze voorstelling geen absolute must zijn, wat u niet moet tegenhouden uiteraard om deze toch te bestellen. The thing is…dat deze show voor familiebudgetten toegankelijk is. Amaluna is bovendien een innemende show die bij verschillende generaties in de smaak zal vallen. En tot slot, Amaluna is een show van en voor vrouwen – praise the men, they’ll love the beauty of it – maar -thank got for this – ook de meest krachtig sexy gespierde mannelijke atleten zijn te bewonderen, onder hen Danny en Quinten, twee Vlaamse jongens wiens kracht en circuskunsten bekend geraakten tot in de Cirque hoofdkantoren in Canada wat hun een Cirque du Soleil contract opleverde. Moeders, hou uw dochters dus aan de leiband en do not say I didn’ warn you.
Als afsluiter presenteren we u hier graag een exclusieve blik achter de schermen van Cirque du Soleil, in de trainingsruimtes, de wasplaats voor de kostuums, de Cirque du Soleil keuken. Dubbelklik op onderstaande dame en geniet van de exclusieve fotoreportage van de hand van Stefanie De Groote/Septunus.be.
Tickets voor Amaluna in Knokke-Heist zijn te bestellen via sherpa.be
Laat ons zeggen dat het de eerste aprilse zonnestralen zijn, die me geïnspireerd hebben tot het posten van – eindelijk – de Love Bike & Run foto’s de dato 14 februari 2016… Dubbelklik op foto 1 voor de reeks:
Reminder: de tentoonstelling 30 JAAR ARCHITECTUUR IN VLAANDEREN – DE WONDERJAREN IN MAQUETTES
loopt nog tot en met 10 januari 2016 in het Cultuurcentrum Scharpoord tussen 10 en 19 uur.
Maxim Willemspad 1 – 8300 Knokke-Heist – gratis ingang
De afgelopen drie decennia kent de architectuur in Vlaanderen een ongeziene bloei. De tentoonstelling ‘30 JAAR ARCHITECTUUR IN VLAANDEREN – DE WONDERJAREN IN MAQUETTES’ zet baanbrekende en spraakmakende projecten uit die periode in de kijker. Ze biedt ook een uitgebreid overzicht van de toonaangevende figuren, feiten en gebeurtenissen die hebben bijgedragen aan de florerende architectuurcultuur.
In de jaren 1970 en 1980 lag de architectuur in ons land op apegapen. De bureaus hadden te kampen met de economische crisis, het beleidskader was gebrekkig, de toekenning van opdrachten was gepolitiseerd, het architectuuronderwijs schoot tekort. In de tweede helft van de jaren 80 kondigden enkele projecten schoorvoetend een kentering aan. In de steden zorgden enkele opvallende ingrepen hier en daar voor een voorzichtig debat, even later aangezwengeld door de eerste grote ontwerpwedstrijden. Dankzij de overtuigingskracht van een handvol bevlogen ontwerpers en beleidsmakers begonnen zich zowaar de contouren van een architectuurcultuur af te tekenen.
Vandaag, dertig jaar later, heeft succesvolle stadsvernieuwing onze steden weer leefbaar gemaakt, stimuleren gemeentelijke, stedelijke en Vlaamse overheden kwaliteitsvolle architectuur en worden Vlaamse ontwerpbureaus internationaal gewaardeerd.
Pioniers en jonge goden De tentoonstelling brengt 57 maquettes en tientallen foto’s bij elkaar van meer dan 70 projecten die de wonderjaren mee hebben vormgegeven.
Spraakmakende gebouwen van baanbrekers, zoals Robbrecht en Daem, Marie-José Van Hee, bOb Van Reeth en Christian Kieckens.
Projecten van de ‘jonge goden’ die verder aan die weg timmerden, zoals Willem Jan Neutelings, Xaveer De Geyter en Stéphane Beel.
En werk van de nieuwe lichting die sinds de eeuwwisseling actief is, zoals 51N4E, office KGDVS, de vylder vinck taillieu en noA. Samen met vele anderen zorgen ze in die dertig jaar voor een fascinerende architectuurproductie die heel divers is maar die integriteit verkiest boven spektakel of grote gebaren.
Tijdlijn Een tijdlijn loopt als rode draad doorheen de tentoonstelling. Tekst, foto’s, video-interviews en maquettes bieden een overzicht van figuren, feiten en gebeurtenissen die de afgelopen dertig jaar hun stempel hebben gedrukt op de architectuurcultuur in Vlaanderen.
Iconische maquettes De maquettes werden opgespoord en geïnventariseerd door de medewerkers van het Centrum Vlaamse Architectuurarchieven en het Vlaams Architectuurinstituut. Ze bezochten tientallen archieven van architectuurbureaus, bedrijven, overheden en particulieren. Hun zoektocht levert enkele verassende ontdekkingen op. In de tentoonstelling zijn enkele verloren gewaande, iconische werken te zien. Anderzijds is gebleken dat maquettes van sommige sleutelprojecten niet bestaan, vernield zijn of spoorloos verdwenen. Met foto’s krijgen ze in ‘30 JAAR ARCHITECTUUR IN VLAANDEREN – DE WONDERJAREN IN MAQUETTES’, toch de aandacht die ze verdienen.
Wij wisten het al maar nu wordt het nog maar eens bevestigd: de Knokse Chocolatier M sluit aan bij wereldtop. David Maenhout werk op de World Final voor Chocolade in Londen gelauwerd met niet één maar twee Zilveren Medailles.
Afgelopen weekend vond in Londen tijdens de ‘The Chocolate Show’ de World Final plaats van The Chocolate Awards.
Wat de Olympische Spelen zijn voor sporters, zijn de ‘Chocolate Awards’ voor chocolademakers. Het is één van de meest gerenommeerde wedstrijden ter wereld voor pralines en chocolade.
Chocolate Designer David Maenhout van Chocolatier M uit Knokke won in de voor zijn deelgenomen en belangrijkste categorieën, die van de pralines in pure en in melk chocolade, maar liefst twee Zilveren Medailles!
De eerste Zilveren Medaille werd uitgereikt aan hun Umami praline gemaakt op basis van ambachtelijke Japanse soya-saus en geroosterde sesam, de andere aan een overheerlijke donker gebrande karamel met toets van zeezout. De Umami praline met zijn unieke look is de laatste jaren een ware hype geworden in Japan. De jury was tijdens de uitreiking lovend over de finesse van de praline van de Knokse chocolatier. De gouden plakken in hun categorie waren voor een Zweedse en Britse collega.
De kwaliteit lag tijdens de finale waanzinnig hoog. Wat de erkenning extra glans geeft voor de chocolatier is dat de volledige wedstrijd blind werd beoordeeld door een dertig-koppige internationale en professionele jury.
“Er werden sinds begin dit jaar reeds preselecties gehouden in letterlijk alle delen van de Wereld,” aldus David. In de Europese preselecties wonnen we reeds drie maal een gouden award in drie diverse categorieën, waarmee we uiteindelijk door konden gaan naar de wereldfinale in Londen. Leuk weetje,” voegt hij er nog aan toe. “De gebruikte soya-saus voor de Umami praline is één van de drie laatst ambachtelijk gemaakte in de wereld en wordt ook gebruikt aan het Keizerlijk hof van Japan. Om maar een idee te geven van de topkwaliteit van ingrediënten die voor dergelijke wedstrijd gebruikt worden. De Umami praline is één van de uithangborden van Chocolatier M geworden de laatste vijf jaar.” Dochter Louise mocht mee de erkenning van papa in handen nemen.
Chocolatier M uit Knokke, opgericht in 2005, is Internationaal Ambassadeur voor de Belgische chocolade voor Barry-callebaut en werd in 2013 uitgeroepen tot de allereerste ‘Chocolatier van het jaar’ door de culinaire gids Gault&Millau en tot ‘Chocolate heaven’ door Britse Foodepedia.
Wist je trouwens dat David Maenhout speciaal voor de voorbije Blue&White party een een exclusieve Blue&White praline heeft ontworpen? Het was niet eenvoudig, vertelde hij ons, om de blauwe kleur in de praline te verwerken, maar wie een goodie bag wist te bemachtigen, zal het beamen…ze waren Blue&White lekker!
België mag dan wel kroon spannen in het absurdistanisme. Ik ben en blijf o sooo happy dat ik in Ramskapelle, Knokke-Heist, West-Vlaanderen, Vlaanderen, België, Benelux, West-Europa, Europa…woon. De VS mag dan wel ‘de land of hope & glory’ zijn. En ik mag dan wel zeer blij zijn dat het opnieuw een democrat is die het de komende vier jaar zal leiden, ik blijf het een ander werelddeel vinden. En mijn jaartje ginder mag dan wel een van de meest afschuwelijke van mijn hele era geweest zijn, het was op zijn minst gezegd ook een van mijn meest leerrijke. Dus, go Obama go. Go en maak het een beetje meer dreamland America, ook voor de gewone mensen.
Dit gezegd zijnde is het voor mij, en niet alleen voor mij maar voor het hele Blue&White team een heel speciale dag vandaag. Wij trekken sebiet richting Leuven waar we een soort van een sinterklaas gaan spelen. Onze Blue&White party 2012 heeft geen 8 maar 10 tv’s opgebracht. Wij gaan deze sebiet naar de kindjes in Leuven gaan brengen. Het wordt een bijzondere dag. Ik ben er een beetje bang voor toch.
Morgen opnieuw verslag van een bijzondere dag in het gewone leven van de Kriebel.
Komt den Braven gisterenavond thuis na zijn apero (een colaatje) met Opa in ’t cafeetje. (Zalig die dorpscafés, een paar jaar geleden kreeg ik eens telefoon omdat ze opa daar een paar dagen niet hadden gezien en beetje ongerust waren, kijk, ik apprecieer dat hé zo’n dingen). Komt Braven dus thuis, zegt hij. “Je moet naar Focus kijken van opa, je komt in beeld.” Nu, ik ben altijd blij als ik eens in beeld kom. Kwestie dat de Braven weet waar ik ben geweest want ik heb zo de gewoonte af en toe paar uur te verdwijnen en daarna met dermate surrealistische verhalen naar huis te komen, dat hij zich soms wel eens zou kunnen afvragen of de tijd niet rijp is geworden om mij te laten opnemen en te laten detoxen. Of zo. Nu, dat in beeld komen da’s meestal best vervelend, want meestal ligt mijn haar niet goe, of filmen ze me net ‘van mijn slechte kant’, zijnde in profiel, of ben ik weer verkeerd gekleed, dress to the occasion…dat lukt me niet altijd, soms ben ik op weg naar de manege of naar de fitness of naar school of naar kweeetnietwat, maar ik ben niet altijd op een tv-verschijning gekleed. Maar zie…gisteren ben ik in beeld geweest, en weet je wat…nu heeft heel West-Vlaaderen gezien da’k een schoon aantal kilootjes ben vermagerd. Ik zag er, alhoewel verkeerd gekleed, en niet gecoiffeerd, verdomd goed uit. (Complimentje voor mezelf).
Dit ter inleiding. Ik moge dan nu wel in beeld geweest zijn op Focus gisteren, toch vraag ik mij af of we wel dezelfde persconferentie hebben bijgewoond. Waar de eerste zin van de reportage luidde: “Alle grote plannen en projecten voor de toekomst van Knokke-Heist kunnen doorgaan. Dat heeft graaf Leopold Lippens gezegd…” heb ik van dezelfde burgemeester toch een meer genuanceerd verhaal gehoord.
en werd ook zeer correct beschreven door Jonathan van HLN in de gazet van vandaag. HLN focust zich uiteraad op het feit dat de architecturale plannen van Zaha Hadid (het schuine nieuwe stationsgebouw in Heist) afgevoerd zijn wegens te duur (plannen die op Focus nog eens werden getoond …) maar geeft ook wel een mooi overzicht van de plannen die wel de realisatiefase naderen.
Mijn indruk na de persconferentie was dat Knokke-Heist een zeer realistische zes jaar in stapt. Bewust van de crisis, ietsje minder melagomaan, maar altijd opbouwend vooruit kijkend.
Vrijetijdsmarkt @ Knokke-Heist. Tof concept zulle, een hoop marktkraampjes bij elkaar maar in plaats van groenten en fruit, sjakossen, t-shirts en ruim zittende rokjes, is de marchandise van dienst ‘de vereniging’. Men hebbe mij gisteren gevraagd lid te worden van de scrabble en de malinoclub, de schaakclub en de applevereniging, men heeft me bloemschikken aangeboden en compostverzamelen, maar heb ik dat nu gedroomd of niet of ben ik nu plotseling lid van het KTKH?
Dubbelklik op deze foto voor een reeks van 90 sfeerbeelden.
Christel Bedert 