Met Corona-Chronicle nr. 20 wil ik een dikke dankjewel zeggen aan iedereen die werkt in het onderwijs. Of toch aan de meesten onder jullie.
Ik heb namelijk een haat-liefde verhouding met het onderwijs.
Het zit zo. Ik heb zelf een lerarenopleiding gevolgd en twee jaar ad interim les gegeven. Ik weet hoe uitputtend een dag met 8 lesuren is, hoe uitdagend het is om elke keer opnieuw de aandacht van je leerlingen te verdienen en hoe uitgeteld je je kan voelen door de rompslomp die het administratieve systeem van de schoolorganisaties met zich meebrengt.
Ik weet ook hoe je kan gaan stralen van slechts één ‘dank u wel, mevrouw’, hoeveel voldoening het geeft als je je leerlingen ziet doorgroeien en hoe dankbaar het is als je voor je leerlingen het verschil kan maken.
Hoe lastig of hoe hoopgevend de job ook moge omschreven worden, één zaak staat onmiskenbaar als een paal boven water. Leerkrachten hebben van alle jobs die er in ons Belgenlandje bestaan het meeste verlof. Het argument der argumenten, namelijk dat er veel vakantietijd naar lesvoorbereidingen en vergaderingen gaat, is waar. Maar zelfs met deze voorbereidingstijd in mindering gebracht, hebben leerkrachten nog altijd het meeste aantal maanden verlof van ons allemaal. 2 zomermaanden. 2 weken Paasvakantie. 2 weken Kerstvakantie. Alle lange weekends. De krokus niet te vergeten. En de herfstvakantie.
Ik ben niet jaloers (negatieve connotatie) maar wel afgunstig (gevoel waarbij je het de andere wel gunt) van mensen die zoveel meer verlof hebben dan ikzelf. Mijn afgunst wordt veroorzaakt door de discrepantie die te groot is. Ter vergelijking. Ik heb 20 dagen verlof in een jaar. 5 heb ik er verbruikt tijdens de Paasvakantie, al kuisend op mijn zolder want mijn verblijf in Bretagne werd geannuleerd. 10 dagen neem ik deze zomer en got weet waar we die gaan mogen doorbrengen. Ik spaar er een paar om de brugdagen te overbruggen. Met een beetje geluk kan ik nog een paar uren recup bij elkaar sprokkelen om te consumeren tussen Kerst en Nieuw. Ik werk ook ’s avonds, ook op zondag en soms ben ik dagen aan een stuk van huis weg. Afgunstig dus.
Er zijn vele zaken die mank lopen in ons onderwijs. Klassen zijn te groot. Er zijn te weinig praktijklessen. Eenvormigheid leidt tot nivellering naar beneden en dat frustreert zowel de leerling die makkelijk studeert als diegene die struggelt met elke nieuwe leerstof die wordt geïntroduceerd. Inclusief onderwijs komt niemand ten goede. En nu moeten leerkrachten ook nog zichzelf heruitvinden om tijdens Corona-dagen hun ding te kunnen doen. Mijn dank daarvoor, echt. Als ik zie hoe toch minstens 85% van de leerkrachten, zowel in het kleuter, lager, secundair, het hoger als het deeltijds kunstonderwijs zich inzetten voor hun leerlingen. Chapeau. Die leerkrachten zullen nog meer dan andere jaren hun zomervakantie verdiend hebben. Ik ben er zelfs zeker van dat de meesten nog niet eens zullen morren, mochten ze de deliberatieraden pas in juli kunnen houden. Enkele uitzonderingen zullen moord en brand schreeuwen, gesteund door de onderwijsbonden die bang zijn ‘precedenten te scheppen’. In tijden van Corona waar iedereen zijn best doet deze geïsoleerd maar beschermd onder een laag van samenhorigheid door te komen, zouden dergelijke uitspraken strafbaar moeten zijn. Ik kan mij stevig ergeren aan dat soort volk. Zij zetten diegene die het wel goed doen in een donker daglicht.
Dat mogen jullie niet pikken, beste leerkrachten. Laat je niet kennen door enkele gefrustreerde ambtenaren en kom op voor jezelf!
foto: klasfoto lager middelbaar.
Christel Bedert 