2018 was op muzikaal vlak een fantastisch jaar, zo innemend zelfs dat ik een onweerstaanbare drang heb om mijn topmomenten met u te delen. Hier is mijn top 5 van meest magische liveconcerten van het jaar twenty eightteen.
- Pearl Jam in de Werchter wei – meest lang verwachtte optreden ever
In mijn bagagetas op weg naar huis van mijn jaartje US stak in 1993 niet alleen een gloednieuwe CD-speler – dat kostte thuis toen nog een fortuin. Ik had ook enkele CD’s mee. Eén ervan was Ten van Pearl Jam. Ik heb hem grijsgedraaid, toen, nu, onophoudelijk de voorbije 25 jaar. Ik heb er alle soorten emoties mee doorgespoeld en ook zoon kent hem ondertussen van binnen en van buiten. Ik geef toe, ik heb mijn kind gebrainwasht. Pearl Jam in Werchter gaan zien was een must maar tevens een groot risico. Eddie Vedder live de songs van je jeugd en lang daarna horen zingen, dat kon alleen maar tegen vallen, dacht ik. No way dat de realiteit de mythe kon overtreffen. Boy, was I wrong. Den Eddie is geen vadsig, vies manneke geworden zoals Axl Rose die ik trouwens ook muzikaal aanbid, hij heeft geen afgetraind lichaam zoals James Hetfield, van zover ik toch op afstand kon vaststellen, hij is gewoon een razend knappe middleaged man geworden, met een magisch warme stem en onweerstaanbare muziek die recht naar de strot grijpt. Alive, Black, Jeremy, ik heb ze omarmd samen met 60 000 andere betoverden. Geen idee met hoeveel ervan we realiseerden dat we stonden te dansen in een ‘pool of marron below’ maar in ieder geval, we had ‘arms raised in a V’.
2. Fever333 in Pukkelpop en Düsseldorf – best performance ever
Dat Zoon een drummer in opleiding is, dat weet dankzij mijn deelname aan Blokken ondertussen zowat heel Vlaanderen. Dat daarbij niet alleen bands en muziekacademies een belangrijke rol spelen maar ook social media zich nuttig maken, was voor mij tot deze zomer een nieuw gegeven. Zoon was dit voorjaar een drummer beginnen volgen op Instagram, een ongelooflijk knappe jongen met een exotische naam, Aric Improta. Zoon vond hem geniaal, mij interesseerde die gast niet veel, maar feit is dat Zoon plots ontdekte dat de megaonbekende Amerikaanse groep waar Aric in speelt Fever333 even langs Pukkelpop passeerde in een kleinere tent ’s middags om 12u. Of wij even heen en terug naar Pukkelpop konden rijden? Waarom niet. We maakten er een weekendje van. Wat we er zagen was een optreden dat later werd gerecenseerd als ‘één van de gefliptste shows die Kiewit de afgelopen dagen en zelfs jaren heeft meegemaakt!’ (www.dansendeberen.be)
Moeder werd stante-pede fan. Ik geef toe, mijn kind heeft me gebrainwasht. Sinds Pukkelpop ben ik tot vervelens toe onophoudelijk reclame aan het maken voor de band. Fever333 heeft ondertussen een Grammy nominatie beet voor beste live performance, ten bewijze dat het niet enkel recensent, Zoon en mezelve zijn die helemaal crazy geworden zijn van Aric en de zijnen. Toen de Fevers een tweede keer naar België kwamen om er in de Lotto arena het voorprogramma te spelen van Bring Me The Horizon maar wij wegens agendaissues het optreden niet konden bijwonen, zijn we twee dagen later gewoon naar de volgende locatie van hun optreden gereden, zijnde in Düsseldorf. Een kilometertje meer of minder om zot te doen, who cares… De jeugd van Düsseldorf keek vreemd op toen ze een 40+ vrouwmens tijdens het voorprogramma zagen rondspringen en roepen ‘burn it down’ ‘where we land is where we fall’. Ze kennen me daar toch niet, ik kon me helemaal laten gaan. Na de show zagen we dat de drummer zelf zijn materiaal stond op te ruimen. Ik ben als een gek beginnen roepen, genant, I know, maar hij heeft ons gehoord, hij is naar ons gekomen, heeft ons een hand gegeven en met Zoon gepraat. Ik heb geprobeerd om een foto te nemen maar was in de onmogelijkheid om mijn handen stil te houden. ‘Keep drumming no matter what,’ zei Aric. En wij zweefden naar huis.
3. Bazart op Pukkelpop – meest verrassende 2018
Baz…wadde? Die zeemzoete zagemuziek op 3 in mijn playlist? Ben ik out of my musicmind??? Ja dus. Bazart heeft voor mij bewezen dat muziek op de radio/MP3/Spotify beluisteren totaal iets anders is dan muziek live beleven op een concert/festival. Ik had een rugzak vol vooroordelen klaar en totaal geen interesse in Bazart maar gezien ik toch op de een of andere manier in de pukkelwei was beland, kon ik maar evengoed eens luisteren, vond ik. Wat ik er zag was een band vol overgave, een zanger voor wie het dak niet alleen eraf ging maar die ook helemaal tot op het dak van de muziektoren klom, ik zag passie, goesting, spelplezier en hoorde hele, hele mooie tweede stemmen. Eén dans met de duivel en lap, ik was totaal verkocht. Wie trouwens ook op die derde plaats bij mij blijven hangen is, is Imagine Dragons. Zanger Dan Reynolds combineerde op het podium de passie en de overgave met een short/combatboots en afgetrainde ontblote borstkast. Ik was al verkocht nog voor de man één noot uit zijn strot duwde, en daarna nog meer. Dochter is ondertussen ook fan geworden & we kunnen niet wachten tot de Dragons nog eens in onze regionen komen spelen.
4. Gers Pardoel op Kneistival – beste 2018 hometown ambiance
Wie mij de voorbije 15 jaar als journaliste volgde, weet het : ik ben een beetje verliefd op Knokke-Heist. Ik ben hier geboren, opgegroeid, getrouwd en ik heb hier mijn kinderen op de wereld gezet. (Bijna zou ik schrijven gemaakt, maar ik zou mezelf hier moeten corrigeren. Dochter hebben we meegebracht van onze huwelijksreis in de Algarve. We hadden er een shithotel in een verloren uithoek, de rest is to much information. Dit terzijde.) Af en toe wordt het meer dan een klein beetje duidelijk waarom ik het zo hard heb voor mijn gemeente. Deze zomer stond ik op het gratis (jawel) openluchtfestival aan zee, het Kneistival, bovenop het terras omringd door Echtgenoot, vrienden, vage kennissen, onbekenden en toeristen. Dochter en vriendinnkes en vrienden stonden in ‘de put’. Op het podium stond Gers Pardoel. Met een vingerknip, wat gekke gangetjes, vlotte liedjes, goede muzikanten en vrolijke praat met een emotioneel tintje – zalig hoe hij vertelt over zijn tweelingbroer en het bijzonder onderwijs waar hij overduidelijk niet bijzonder genoeg voor was – wond hij zowat alle toeschouwers rond zijn vinger, of ze nu fan waren zoals velen, of niet zoals ik. Terwijl ik stond te dansen en te zingen en te nippen van mijn cava (het mocht, ik moest niet meer naar huis rijden), werd ik stante-pede nog beetje meer verliefd op mijn, op ons, Knokke-Heist. (BTW ben niet normaal zot blij en trots dat ik vanaf 3 januari mee deel mag uitmaken van het gemeentebestuur van die hele speciale plek called home. Die plek waar het Kneistival overheerst elke zomer lang.)
5. For Freedom Pipes & Drums – meest emo-optreden
Ik ben niet de enige mensch ter wereld die het niet kan droog houden als ik de doedelzak Schotland the brave hoor spelen of het nog vele intenser klinkende Highland Cathedral. Ik ben niet de enige moeder die het niet droog houdt als haar zoon met de drum die Highland Cathedral mag inzetten. En ik was bijwijlen zeker niet de enige die de tranen liet rollen tijdens het duet tussen de For Freedom pipers & drummers en de harmonie Vrij & Blij in Oostkamp. De tranen liepen heel De Valkaart door, het applaus en de staande ovatie galmt nog altijd na. Ondertussen heb ik de For Freedom muzikanten al vele keren en in verschillende combinaties zien spelen, onder andere op de innemende internationale taptoe in Oostende maar die eerste keer in Oostkamp was ik op het onverwachts gepakt. Het was heerlijk. En alleen al daarvoor, dank je wel muzikanten. Jullie ontroerden mij helemaal tot op de 5de plaats in de top 2018.
Conclusie, beste muzikanten, I love you all, I love alle genres en ik hoop en reken op heel veel toffe pakkende optredens in 2019. Eentje staat al gepland. Twenty One Pilots in paleis 12 in Brussel, of ergens anders in Europa en als dat niet lukt, vliegen we naar de USA. (Dat laatste is een grapje, hé) (Of misschien niet…)
Fijn eindejaar beste vrienden. En een heel mooi 2019 gewenst.
Christel Bedert 