Mijn podiumgedrag begint zich voorspelbare normen aan te meten. Dat mijn mond zal droog zijn, en mijn linkerbeen zal trillen. Vaststaand feit. Dat het meeste van die akkefietjes zal verdwijnen na de eerste lach. Zeer waarschijnlijk. Dat ik een paar momenten intens zal genieten. Meer en meer.
Dat zich vooraf ergens opeens een koortsblaar zal manifesteren. Stress finds its way. Dat de rit achteraf naar huis alleen zeer eenzaam is. Het begint te wennen. En dat het eens thuis, terwijl je voorzichtig in bed kruipt, proberend Braven en kinderen niet te storen in hun slaap, dat het heel moeilijk is om een zinnig antwoord te geven als dan iemand vraagt ‘en, hoe was’t?’
Nagt, zaterdag 2 februari 2013. Scharpoord Knokke.
Christel Bedert 