Eigen Streek eerst – op pad langs de Streek-GR Uilenspiegel

Zaterdag 4 februari 2023

“Kom maar lekker binnen.” Het is winter, matig koud, bijna zaterdagmiddag en we hebben er net de eerste kilometers van ons wandelingetje tussen Cadzand en Sluis opzitten. In de Parlevinker worden we ontvangen met een hartelijkheid eigen aan de Zeeuwse gastvrijheid. Het is nog vroeg. De waardin spreekt de weinige andere gasten met de voornaam aan. Ook wij zijn er onmiddellijk opnieuw thuis. We praten over het weer. Hoe heerlijk windstil het vandaag is. Over de kerstversiering die hier en daar is achtergebleven. We bestellen het groente-tomatensoepje van de dag. En halen herinneringen op aan ons vorige bezoek aan dat kleine dorpje Retranchement, toen we buiten op het terras verbroederden met een bende motards. Het zijn die kleine momentjes van de dag die onze wandelingen zoveel meer maken dat het ritmisch afwisselend naar voren brengen van ons linker en rechterbeen.

Zondag 5 februari 2023

Echtgenoot en mezelf zijn vorige week gestart aan een nieuwe GR-Route. Een kortje dicht bij huis om de resterende wintermaanden mee door te brengen. We snakken naar langere trips verder van huis en overnachtingen in ons Sleurhut maar herontdekken gaandeweg langs de Streek-GR Uilenspiegel iets wat we al lang weten. Mijn Streek, schoane Streek. Nergens beter dan Thuis. Goh…in wat voor een prachtig stukje wereld leven wij. Voor het bewijsmateriaal daaromtrent verwijs ik u graag door naar mijn Facebookpagina.

Etappe 1 brengt ons van Damme naar Hoeke maar we doen dit niet in rechte lijn, we lopen via Lapscheure in de polders. De volgende wandeldag nemen we het voetveer over de Damse Vaart en stappen we tot aan de nieuwe Internationale Dijk rond het Zwin. Aangekomen in Cadzand zijn alle strandpaviljoentjes dicht. Het is weekdag. En de toeristen zijn ver buiten Cadzand bezig aan hun winterslaap. Er brandt licht bij de Italiaan. We doen ons tegoed aan Lambrusco en hapjes kaas, Serrano en zalm. Dag drie doen we een kortje, van Cadzand naar Sluis over Retranchement. Vandaag was zowat de zwaarste van onze voorbije winterwandelingen. Bijna 16 km windkracht 6 in het gezicht. Langs mooie maar o zo eentonige voormalige zeedijken. Velden zo ver als je kan kijken. De Belgische boertjes verdwijnen in het niets tegenover zoveel Nederlandse grond. In Oostburg aangekomen blijkt daar op zondag alles dicht. Één uitzondering niet te na gesproken. Mijn chocomelk met zoetigheid verwarmt mijn hele lichaam. Echtgenoot doet zich tegoed aan zijn theetje. Thuis – slechts 20 km verder – wacht een lekker warm badje.

Over hotels. Kabouters. En woensdagen.

Ik ben een krak in het uitkiezen van fantastische hotels. Prijs/kwaliteit top en schitterend gelegen. Volgens mij normen.

Vandaag slaap ik in Buitenplaats Bergse Bossen in Driebergen nabij Utrecht, in het centrum van Nederland dichtbij al mijn klanten. Het is de derde keer dat ik hier logeer, of de vierde. Soms tijdens mijn bezoek, als ik tijd heb, wandel ik een paar meter het bos in. Vandaag niet. Het is al donker bij aankomst en straks nog donker als ik terug vertrek. Ik durf alleen het bos niet in. Bang dat de kabouters me zullen ontvoeren, meenemen en voor hen laten koken. Iets wat ze zich snel zouden beklagen. Alhoewel. Ik heb veel ervaring opgedaan de voorbije jaren. Het zou misschien nog meevallen. En ik heb nog groetenpatés in de koeling van mijn wagen zitten. Misschien kan ik ze daar wel zoet mee houden. Of net niet. Eigenlijk zou ik het niet erg vinden om voor de kabouters te koken. Als er maar cava is.

Gisteren was er geen cava. En geen bos en dus geen risico op ontvoering. Mijn hotel dat op de website een oase van rust beloofde, met zicht op weides en water, was gelegen tussen de autosnelweg, de treinsporen en de hoogspanningskabels. Misschien was het er vroeger rustig. Het restaurant was gesloten. In de minibar enkel bier. Ik had gelukkig om 14u een fishburger in de MacDonalds gegeten. Ik had nog een eviaantje bij me. En er lagen 2 stukjes chocolade als welkomsgeschenk ik mijn kamer. De treinen en de auto’s waren stil ’s nachts. Of ik heb ze toch niet gehoord. Ik heb geslapen als een roos. En het ontbijt was over-overheerlijk. Uiteindelijk toch een tophotel.

Vandaag is er een Prosecco. En een glaasje Chardonnay. Een zalmmoot met pastinaak crème, frietjes in de schil en – halleluja – zoete Hollandse mayonaise. Alleen al daarvoor ben ik graag op bezoek in Nederland.Straks kruip ik onder de dons met twee hoofdkussens. Ik lees verder in Het Complot van Laken. En ik doe nog een Netflixje. Wendesday. Aflevering 5. Essentiële televisie en een katapult terug in de tijd.Bij deze een warme oproep aan iedereen die met televisie en streamingsites bezig is om The Addams Falily heruit te brengen. En Lost. Maar dat is een ander verhaal. Voor een andere keer. In een ander hotel. En een ander bos.

 

Nieuw en leutig : de GR1 31

We zijn gestart aan een nieuw wandelavontuur. Na de GR5a rond Vlaanderen en de GR128 door Vlaanderen hebben we vandaag etappe 1 gewandeld van de GR131 diagonaal door West-Vlaanderen. Een tocht van 148km. Een ideale afstand dicht bij huis om de wintermaanden mee door te komen. Kwestie van in beweging te blijven.

We spelen een thuismatch met deze wandeling. De GR131 start op de voormalige stadswallen van Damme, op 10km van onze deur, en trekt tijdens zijn eerst kilometers via het hinterland naar Moerkerke voorbij de Ruitershoeve, zowaar de plek waar Echtgenoot en ik aan elkaar werden gekoppeld. Een leutig gebeuren dat zich afspeelde tijdens het vieren van mijn verjaardag zo’n 26 jaar geleden.

Ook vandaag is het leutig. Wandelen is een trage manier van zich voortbewgeen met meer babbelmomenten onderweg dan tijdens het fietsen. We ontmoeten trouwers en een fotograaf, een oude man met een jong hondje, we kijken naar een vaart vol meerkoetjes en maken een praatje met 2 paarden.

Na Moerkerke gaat het via paden en padjes langs waterwegen richting Donk, een gehucht behorende tot de gemeente Maldegem, waar wij zover onze herinnering zich strekt nog nooit een stap binnen hebben gezet. We besluiten dat Donk ons eindpunt wordt voor vandaag. Wij nestelen ons in de gezellige warmte van Bistro ‘t Pleintje, waar Echtgenoot zich opwarmt aan het lokale bier genaamd ‘t Pleintje terwijl ik nip aan mijn Kirr. We smullen van gegrilde beenham met een verse tartaar.

Ondertussen raakt zowat de hele bistro met elkaar aan de praat. Een koppeltje dat 60 jaar is getrouwd, een veearts die recent op pensioen is, een tweetal dat in Zeebrugge woont en wij. Twee wandelaars uit Ramskapelle Knokke-Heist en hun Petit Chien.

Dicht bij huis op de GR131 zijn we helemaal thuis.

Meer weten over GR-wandelen : http://www.groteroutepaden.be

 

Een zondagavond in oktober. Ik heb een tafel in het restaurant van een hotel gelegen op 5 km van mijn werkplek van morgen, bijna 300 km van thuis. Het hotel is gelegen middenin de bossen. Omringd door wandelpaden en fietsroutes. En door een terras met zicht op de vijver. Het is donker. De zwanen zitten al op stok. Of zo. En ik zie dus niets. Ik heb genoten van mijn prossecco en van mij boek en van het nog halfwarme broodje met boerenboter en tomatentapenade. Die laatste is te zoet. Ik ben per slot van rekening in Nederland. Het hotel is niet prijzig. Ik beheers de kunst top prijs-kwaliteit hotels te selecteren. Jarenlange ervaring. Maar ’t is wel 4 sterren. En het restaurant is navenant. Ik heb 2 gangen van de menu geselecteerd. Met bijpassende wijnen. Ik geniet zonder overdrijven. Fun zonder te vergeten dat ik hier ben om professionele redenen.

De jongedame die me bedient vraagt of ik de wijn wil proeven. Ze heeft me net een verhaal verteld over druiven en Franse regio’s waar ik maar voor de helft naar heb geluisterd. En waar ik dus niets van heb geabsorbeerd. Ik neem een bescheiden slokje van mijn glas nadat ze uit mijn zicht is verdwenen. Heerlijk zachte rode wijn. Precies zoals ik het graag heb.

De man van het Duitse koppel aan de tafel schuinrechts stuurt hun Sauvignon bij het voorgerecht terug. Ik ben er zeker van dat zijn ingebeelde kurksmaak volledig afwezig was. Ik krijg een kuip van een glas rode wijn van mijn dienstertje.De schuinrechts buurman moet het doen met een nipje.

Ik ervaar zowaar een culinair orgasme als mijn parelhoen wordt geserveerd. Die is vergezeld van gestoomde herfstgroentjes en een heerlijke wildsaus. Met een in een soort van vinaigrette verdronken koolslaatje. En van frietjes. En van die fantastisch zoete mayonaise/frietsaus die ze alleen in Nederland kunnen maken. Fijnproevers gaan die Nederlanders – op een paar uitzonderingen na – nooit worden. Maar in het combineren van frituurkost met restaurantgenoegens zijn ze een krak. En hun zoete mayonaise is gewoonweg onnavolgbaar.

Straks krijg ik nog meer zoetigheid vergezeld van zoete wijn en kruip ik in een gigantisch groot bed met 4 hoofdkussens elk ervan variërend in hard- en zachtheid van zijn binnenvulling. Ik zal de zoetigheid doorspoelen met een halve liter plat water – spa blauw zoals ze dat hier noemen en gelukkig is het geen spa wat dàt zou me nog meer kunnen misvallen dat het glaasje Sauvignon van schuinrechts.

Fijne avond. Slaapwel. En tot morgen. Of zo.

We zijn er de voorbije 25 jaar niet op vooruit gegaan

25 jaar geleden rouwde de wereld om Prinses Diana. Ik rouwde om mijn moeder. Ik heb het Prinses Di nooit vergeven dat ze met alle aandacht ging lopen en mij alleen achterliet in mijn verdriet. Ik was nochtans omringd met mensen die me graag zagen. Er waren mensen die mijn verdriet deelden. Ik was niet alleen. Maar ik voelde mij op het einde van de wereld. Ik dacht dat dit verdriet nooit zou overgaan.

Het is wel voorbij getrokken. Met opstoten af en toe terug gekeerd. Tot het een plek definitief ergens in het midden van mijn hart gevonden heeft. Daar waar ik het af en toe nog eens voel steken. Voor de rest is 25 jaar later alles ok. Ik heb gemerkt dat het zonder moeder ook lukt. Zelfs trouwen en kinderen krijgen. Twee obstakels die ik dacht zonder haar niet te kunnen overbruggen. Het lukt allemaal. Met vallen en opstaan. Mijn leven zou niet beter geweest zijn ware ze er wel nog geweest. Makkelijker wel. Veel makkelijker. En mijn kinderen zouden tenminste een grootmoeder gehad hebben. Nu hebben ze zelfs geen herinnering. Je bouwt geen herinneringen op met iemand die er niet is.

Ik heb me laten helpen tijdens het proces van het leren leven met mijn verdriet. En tijdens de periode voorafgaand aan het verdriet. De maanden van de terminaal zieke. Ondanks alle liefde, geduld en toewijding van de man die later mijn echtgenoot werd, ging het niet zonder externe hulp.

Tijdens vele gesprekken met vele mensen krijg ik tot op vandaag vaak nog altijd een vreemde, verwonderde blik als ze horen dat ik me door een pshycholoog en arts heb laten bijstaan tijdens het proces van afscheidnemen en rouw. Tijdens het verwerken van emoties waarmee je toch ook bij vrienden of familie terecht kan. Nochtans heeft de begeleiding toen veel voor mij betekend. Bij de pshycholoog kon ik ongeremd verdrietig zijn zonder te moeten rekening houden met haar/zijn gevoelens. Mijn pshycholoog bleef objectief en down to earth en hielp me denken aan praktische zaken. Dank zij haar durfde ik mijn moeder vragen of er nog mensen waren die ik moest bellen. Of er nog mensen waren van wie ze afscheid wenste te nemen. Samen met de arts hielp de pshycholoog me het verschil ervaren tussen gevoelens van verdriet en van depressie. Een jaar na de dood van mijn moeder jojoode ik een beetje tussen de twee. De samenwerking tussen de dokter en de psycholoog heeft me geholpen om alles klaarder te zien. Dankzij hen ben ik niet afgezakt.

Ik vertel u dit alles openhartig. Ik schrijf mijn verhaal voor u neer. Omdat ik vandaag de dag hoor dat de wachttijd voor een bezoek aan de psycholoog oploopt tot 6 maanden. Ik stel vast dat onze maatschappij er veel op achteruit is gegaan de voorbije 25 jaar.

Maandag wordt de Queen begraven. Haar kinderen en kleinkinderen zullen hun verdriet moeten dragen onder het oog van heel de wereld. 25 jaar geleden was ik opgeslorpt door mijn eigen verdriet waardoor ik geen energie meer had voor medeleven. Vandaag wel. Voor hen en voor diegene die in stilte zonder camera’s en media afscheid moet nemen van een dierbare.

Laat je helpen. Zelfs al is de wachttijd lang.

Einde Zwintriathlon, tussen tristesse en trots

Zoon schitterde zaterdag op zijn eerste en laatste editie van de Zwintriathlon. In zijn goodiebag, tussen de ondrinkbare thee en de aromaspray, een Zwintriathlon T-shirt met opschrift ‘the last dance’. Eentje die ze later voor vele euro’s – of wie weet dan al terug francs – zullen kunnen verkopen als must have. Het is voorbij over en out met de Zwintriathlon. Vanaf volgend jaar neemt Ironman de organisatie van de Zwin over. 16 september 2023 wordt dat de Ironman 5051, een kwarttriathlon zoals de Zwin. Zondag 17 september wordt de Halve Zwintriathlon een Ironman 70.3. Na 2023 ‘krijgt’ Knokke-Heist een eigen full Ironman. Krijgen tussen aanhalingstekens natuurlijk want als gemeente betalen we daar een fortuin voor. De internationale publiciteit die we in ruil voor dat fortuin krijgen is onbetaalbaar

Als ik de eerste promobeelden voor volgend jaar van de Ironman Belgium Knokke-Heist bekijk, ben ik ongelooflijk trots. Dat onze Zwintriathlon is uitgegroeid tot zo’n internationaal gerenommeerd sportevenement, vind ik echt whaw. Of zoals Eddy Wally zou zeggen ‘ongelooflijk’. In mijn verbasterd Engels klinkt dit als: ‘Ik ben utterly excited’. Dit mede ingegeven door het enthousiasme van mijn huisgenoten. Zoon, Dochter en Echtgenoot staan de springen om zich in te schrijven, al zal dat enthousiasme snel temperen eens ze de prijs van het inschrijvingsgeld zullen horen, exponentieel mee gestegen met de naamsbekendheid van het event.

Zwintriathlon zaterdag 10 september 2022.

De hemel is grijs en de regen valt in gigantische hoeveelheden naar beneden. Alsof de weergoden mee protesteren tegen het einde van de Zwintriathlon. Hoe trots ik ook ben. Ik word overvallen door een ongelooflijk gevoel van tristesse. Ik ben niet goed in afscheid nemen en al zeker niet in het afscheid nemen van een topevenement, de voorbije jaren georganiseerd door top-sportmensen. Ik ben niet goed in het afscheid nemen van een evenement dat ons gehele gezin en met ons vele andere gezinnen heeft doen sporten.

Dat de Zwin nu een Ironman wordt, heeft – naast het financiële plaatje – vele consequenties. Het vaartzwemmen is vervangen door zeezwemmen. Resultaat minder inschrijvingen. Minder locals. Minder amateurs. In de vaart kom je er nog mee weg maar zeezwemmen is niet voor de doorsnee sporter die maar met haken en ogen kan zwemmen. Niet dat dat er zaterdag toe deed. De anderhalve kilometer zeezwemmen werd door het weer en de bijhorende deining en golven vervangen door 5 km lopen. De laatste triatlon was zelfs geen triatlon meer. Ook het triathlonnen op woensdag is afgeschaft. Nochtans was dat plezant. De Zwin op woensdag en den Halven op zaterdag. Nu moet je al een meer dan een halve topsporter zijn om aan de 2 te kunnen deelnemen, zelfs al is het in trio.

De Ironman Belgium Knokke-Heist zal topsporters van overal ter wereld lokken. Dat wordt de max.

De Zwintriathlon is een wereldevent geworden. Dat is fantastisch.

De Zwin gemaakt door Knokke-Heistenaars voor Knokke-Heistenaars is niet meer.

Dat is intriest.

En zo geschiedt dus dat ik ongelooflijk trots ben maar tegelijk ongelooflijk triest.

Al laat ik trots hier primeren. Met negativisme raak je nergens. En Zoon heeft het toch maar weer gedaan in de gietende regen zaterdag.

Heel trots op hem. En op jullie, Zwintriathleten van Knokke-Heist van vandaag en van de voorbije jaren.

De Zwintriathlon is Dead.

Long live the Ironman.

Als je zoon muzikant is…

Als je moeder bent en muziekliefhebber en je hebt een zoon die muzikant is en die zoon-muzikant staat na twee jaar conservatorium met optredens achter gesloten corona-deuren, terug op een podium voor publiek, doet dat iets met een mens. In de eerste plaats met de muzikant zelf die eindelijk terug de energie van zijn publiek kan voelen. Zeker ook voor de moeder die niet weet waar ze het meest moet van genieten. Van de muziek. Of van de zoon die de muziek maakt.

Deze dubbele vorm van genieten heeft bij mij geleid tot een exponentiële mix van gelukzaligheid waar ik de voorbije zomer in verschillende vormen uiting aan heb gegeven. Luid meezingen, nog luider toejuichen, applaudisseren, bisnummers vragen en dansen. Ik heb me volledig laten gaan en hoe heerlijk was dat.

Heerlijk was het om terug te kunnen dansen. Heerlijk was het om toestemming te hebben van de zoon om volledig los zu gehen op zijn muziek. Heerlijk was het om dat alles – zijn muziek en de gevoelens die daarmee gepaard gaan, onze blijdschap en trots – te kunnen delen met vrienden, familie en buren.

Het is een fantastische zomer (geweest) met fantastische optredens van Kleinpunk, King Jazz, Sugar & Spice, Thousand Suns en Mondo, allemaal bands waar zoon drummer of gastdrummer is. Het heeft ons hele gezin enorm deugd gedaan om dit te mogen beleven. En het heeft ons enorm deugd gedaan dit te kunnen delen. Vandaar een ongelooflijk dikke merci aan iedereen die de moeite heeft genomen naar een van de optredens van de zoon te komen kijken. Of het nu in onze eigen tuin was of op de Gentse Feesten. In ’t Verzet van Knokke-Heist, in de cafetaria van het gesloten zwembad van Oostende, in het Afrikamuseum in Brussel, in het stadhuis van Gent, op het terras van Koffiehuis Boon van Ertvelde of op dat van La Terrasse du Zoute, in Knokke Le Zoute. Merci daarvoor. Uw aanwezigheid staat in mijn hart gegrift.

P.S. Aan diegene die hun kat hebben gestuurd en de moeite niet eens hebben genomen om zoon eens een aanmoedigend berichtje te sturen. Of om op de een of andere manier mee te delen in onze blijdschap. No VIP of guestlist voor jullie later…

Gewoon Christel

Omdat mijn vroegere lezers er om vragen. Omdat de wereld rondom mij vol verhaal zit. Omdat het tintelt in mijn vingers. Omdat het er uit moet. Omdat het een uitlaatklep is. Een drang. Een must. Een condition sine qua non om Christel te zijn. Omdat u er om vraagt. En jij en hij en zij. Omdat ik het zo hard mis. Omdat er teveel nonsens wordt geschreven. Omdat ik ook nonsens mag schrijven. En zinnige dingen. En opmerkingen. En verhalen. En boodschappen. En weetjes. En impressies. Omdat niet alles goed hoeft te zijn. Omdat het ook slecht mag zijn. Of onnozel. Of irrelevant. Omdat ik tijd heb gevonden. Of gemaakt. Of probeer te maken. Of steel. Omdat ik het moment pak. Omdat ik mijn focus heb gevonden. Omdat er inspiratie is. En fantasie. Fictie. En realiteit. Omdat ik zie. Omdat ik je wil laten meezien. Omdat het niet moet. Omdat gewoon speciaal is. Omdat ik graag deel. Omdat u graag gedeeld wordt. Omdat ik fouten mag maken. Omdat u graag corrigeert. Omdat ik wil gedachten delen. Omdat u wil meedenken. Omdat u graag meeleeft. Omdat u graag leest. Omdat ik graag schrijf. Omdat u het vraagt.

Gewoon omdat ik Christel ben.

De Kriebel is terug. Maar vandaag is er geen pseudoniem meer nodig. Vandaag ben ik Gewoon Christel.

Bretagne, vakantie en hoe dat voelt

“Est-ce que je vous coupes les têtes?” Met een zwier en een élégance waar alleen Franse visverkoopsters weg van hebben, biedt de dame mij aan de – gelukkig al dode sardines – te onthoofden. “S’il vous plaît,” antwoord ik haar in toeristenfrans. Het wegkappen van de staart, voorzichtig opensnijden van de onderbuik en verwijderen van de ingewanden, doe ik straks zelf, erin bedreven als ik ben. Geleerd van mijn vader. Net zoals garnalen pellen. Zijn opvoeding bestond in essentie uit iets met eten. Met de sardines bestellen we ook nog een handvol bulots en ontdooide gekookte roze garnalen. Niet de beste kwaliteit maar soit. Een lekkere amuse-bouche voor met de vin pétillante vanavond.

Een kraampje verder bestellen we twee stukken witloof – endives – en wat prei. Een mooie, grote, knalrode tomaat. Ik koop nog 3 haarlintjes voor 5 euro. Een must gezien de 2 stuks die ik had ingepakt, verloren zijn in de stacaravan. Nochtans maar een living met open keuken, slaapkamer en badkamer met wc groot. Ook de zonnebril van echtgenoot is zoek. Wonen er muizen in onze caravan? Vooralsnog niet. Onze tiny verplaatsbaar huisje dat we hier in Yelloh Village La Baie de Dourarnenez een week mogen bewonen is splinternieuw en zoals we kunnen vaststellen nog nooit bewoond. Zelfs de messen snijden nog.

We installeren ons op het terras van de tegenover de markt van Tréboul gelegen bar tabac. Het is 11 uur. “Ik heb geen zin meer in koffie,” zegt de echtgenoot. We bestellen 2 glazen witte wijn. “Chardonnnay, Sauvignon, Pinot ou est-ce que vous voulez…” Een glas witte wijn bestellen in Frankrijk is geen vanzelfsprekendheid. We gaan voor de Sauvignon. De 2 goed gevulde glazen kosten ons 4 euro. We kijken mensen terwijl we nippen van onze vroege apero. De man van de bar tabac is kaal, draagt 2 oorbellen en kent iedereen. Hij begroet ‘papa’ met een handdruk, een vaste klant met een zoen. Hij helpt een niet heel zuiver in het hoofd vrouwmens en 2 honden terug op weg en groet en babbelt met iedereen die zijn plankier voorbij stapt. Wij kijken en lachen. Wij zijn op vakantie.

Een grap draag je met stijl

Een grap draag je met stijl. Je staat recht en knikt. Je kijkt de zaal rond en lacht. Je ondergaat en geeft het publiek de katharsis die het nodig heeft.

Er was een tijd dat het fysiek beschermen van je deerne een toonbeeld van mannelijkheid was. Ik denk spontaan aan Robin Hood. Ik denk aan de duels waarbij menig minnaar het leven liet. En het cafégevecht dat ik ooit eens meemaakte. Ik voelde me belachelijk trots. Als ik er vandaag op terugkijk alleen nog belachelijk. Van een man verwacht ik anno 2022 meer stijl.

Will Smith heeft zich geout als omhooggevallen ventje. Zoals bij zovelen die ofwel met te veel geld geboren zijn, ofwel disproportioneel veel betaald worden voor wat ze doen of zelfs niet doen, heeft dit bij Will Smith geleid tot de creatie van een leefwereld waarin hij omringd wordt door aanbidders. Alles wat hij doet, wordt bejubeld als fantastisch en great. Zijn ver gevorderde staat van bejubbeldheid heeft geleid tot het zich bevinden in een in zichzelf gelovende vorm van verhevenheid. Weg van alle realiteit. Weg van alle van zelfkritiek. Weg van het aanvaarden van alle kritiek op diegene die hem dierbaar is.

Het is niet plezant om een grap te ondergaan waar je nog niet klaar voor bent. Het pijnlijke voorval met de klap op de Oscaruitreiking heeft duidelijk gemaakt dat Will Smith niet klaar is met de ziekte van zijn vrouw. Ik heb het filmpje nog eens bekeken. Een zaal vol Oscar genomineerde en hooggeplaatste dudes uit de filmwereld. Een comedian die wordt betaald om met de de genodigden te lachen. Een comedian die zich op voortreffelijke wijze van zijn job kwijt. Ik heb geen misplaatstheid in de grap ontdekt. Integendeel. Een prachtige kale vrouw benoemen als GI Jane schrijft haar haar kracht toe. Vrouw, je mag dan wel kaal en ziek zijn – of de comedian van dat laatste hier nu op de hoogte was laat ik in het midden – je mag dan wel kaal en ziek zijn, you’ve got the power girl.

Will Smith daarentegen. Stuur die op zijn sokken aub terug naar de vorige eeuw.