Enige tijd geleden, was ik op een persmeeting met een groep mensen een groep artiesten aan het interviewen. Ik hou mijn inleiding hier bewust vaag, mede omdat ik de situatie hieronder uit zijn context heb gegrepen en aan het uitvergroten ben.
Vraagt de stagaire in onze groep aan de benjamin van de artiesten. “Hoeveel verdien jij.” Er was ons vooraf gezegd dat er over verloning niet werd gecommuniceerd. Maar ja…jong bloed, men kanne maar proberen hé. En ik glimlachte. De jongen antwoordde niet. Over verloning wordt niet gecommuniceerd. Op straffe van ontslag. De stagaire rook bloed en begon de jongen te stalken. Word je meer of minder dan 2000 euro per maand betaald, kan je er je hele familie van onderhouden of alleen jezelf, slaag je erin te sparen elke maand, is je kost en inwoon gratis of krijg je een onkostenvergoeding. Haar spervuur van vragen was concreet en gericht. Ze zal ongetwijfeld een goede journaliste worden. Maar de jongen loste geen woord. Hij had geen zin in ontslag en bijhorend loonverlies. De stagaire was terug bij af en moest gepikeerd en zonder scoop naar huis. De jongen behield zijn job.
***
Een journalist moet soms eens kunnen zwijgen. Tenzij in bovenstaande situatie de jongen 8 jaar zou zijn en in Bangladesh aan de lopende band onderbroeken zou stikken voor een hongerloon – wat hier dus overduidelijk niet het geval was – moet een journalist soms eens kunnen zwijgen.
Omdat het ‘ik’ minder belangrijk is dan het ‘ons’. En al zijn zowat alle journalisten regelrechte egotrippers, dat ‘ons’ belangrijker is dan ‘ik’, dat weet zelfs de beste.
¨¨
De beste journalist weet ook wat de betekenis is van het woord embargo. Als je een bericht binnen krijgt ‘onder embargo tot een bepaald uur’ dan betekent dit – opnieuw – dat je als journalist moet zwijgen. Tot dat uur.
Een embargo wordt toegepast bijvoorbeeld bij vooraf opgenomen spelprogramma’s. Dan mag je in de krant pas schrijven wie gewonnen heeft tot na uitzending van het spelprogramma. Dat wordt ook toegepast in het bedrijfsleven. De meeste bedrijven houden er zich aan bijvoorbeeld in geval van ontslag, eerst de mensen persoonlijk te verwittigen om het dan pas de krant te zien verschijnen. Kwestie van respect. Het wordt ook toegepast bij ongevallen. Men wil daarbij vermijden dat familie het overlijden van een dierbare via de media moet vernemen.
En nu kom ik tot de clou van het verhaal. Vergeef mij mijn langdradigheid, het is een delicate kwestie en ik wil mijn boodschap duidelijk maken.
Vrijdagavond 8 juni 2013 wou de directie van de ziekenhuizen Knokke en Blankenberge de naam bekend maken van het nieuwe ziekenhuis dat ze momenteel in Westkapelle aan het bouwen zijn. De directie wilde de nieuwe naam persoonlijk en aan een groot aantal personeelsleden tegelijk mededelen. Ze wilden dit doen met een groot feest. Ze wilden dit doen op een voor de media onmogelijk uur, 22u30. Believe me. Ik was niet blij met dit uur. Journalisten zijn flexibel maar er zijn grenzen aan onze flexibiliteit. Er zijn blijkbaar ook grenzen aan de flexibiliteit van ministers en schepencolleges. Zij kregen de naam in primeur al verteld uren voor de bekendmaking. De pers was bij de bekendmaking aan de ministers en de schepenen niet uitgenodigd. De directie was bang dat wij, de pers, de naam voor 22u30 zouden lekken. Dat maakte mij een beetje furieus. Vooral omdat ik in feite gewoon diep beledigd was. Ik kan immers zwijgen. Ik hou mij aan embargo’s.
Om een lang verhaal kort te maken. Om 19u, een beetje na de meeting met de ministers, en meer dan drie uur voor de directie aan het personeel dat na de late shift pas om 22u30 allemaal kon aanwezig zijn, de naam van hun toekomstig ziekenhuis kon bekend maken, stond het al online op een site die zichzelf krant durft te noemen.
***
Proficiat aan diegene die de naam heeft gelekt en aan diegene die hem heeft gepubliceerd. U hebt niet alleen de clou van het feest bedorven voor meer dan 800 man, u hebt niet alleen het wekenlange werk van een team organisatoren ondermijnd, u hebt niet alleen uzelf alle deontologie ontnomen, u treft ook de regio journalistiek in zijn waarde en in zijn vertrouwen en u maakt onze job kapot. Proficiat aan deze één of twee macht-lustige mensen. U moet zich nu wel heel goed in uw vel voelen.
Christel Bedert 
Van zo’n verhalen komen mijn haren rechtstaan,…..er is een deontologische code en daar heeft iedereen zich aan te houden, punt.
Dit is zelfs de omschrijving “riooljournalistiek” niet waard
erg !
Als PR-madam lijkt mij dat de organisatie hier zelf ook voor verantwoordelijk is… Ik weet het, de stok in het hoenderhok. Maar pers laten wachten… tot 22u30 voor een scoop als deze. En eerst melden aan de politiek. Het is vragen om een lek. Timing is everything is PR! Maar je verontwaardiging siert je Christel.